środa, 19 października 2011

Lirycznie o jesieni i bigosie

Choć za oknem szaro, buro,
błyszczy świat dżdżu politurą,
ja się smieję, bowiem to wiem,
że se jutro bigos zrobię.

Idź ode mnie precz, jesieni!
Póki lica nie odmienisz
- na nic płacze, na nic żale,
ja spokojnie w piecu palę.

Potem obtkam mchem okienka.
Niech przymrozek z nerwów pęka!
Siądę jak ten pan przy stole
i bigosu gar... spożyję.

9 komentarzy:

  1. Oj, ja tez na jesienne smutki gotuję bigos :)
    A z tym ostatnim rymem chyba coś nie tak ?

    OdpowiedzUsuń
  2. O, i to jest prawdziwa poezja!

    :))) Serdeczności Kumie :)

    OdpowiedzUsuń
  3. No cudo, miód, malina! Antoni, jakiś literacki Jobel Ci się należy!!!
    A swoją drogą to i ja gar bigosu bym ... spożył...
    Trzym się ciepło!

    OdpowiedzUsuń
  4. Studio, no, coś tak jakby. To znaczy byłyby trzy dni gdyby to nie była poetyczna konfabulacja :)

    Kumo Moniko, a dziękuję, dziękuję! Myślę, że może trafię do antologii "Poezja wieśniacka i buraczana" :)

    Gutku, to ja mam pomysła. Może narobim tego bigosu, zakupim gąsiorek u Maciaszczyka, też nie za mały, i przy piecu damy radę zimie? Oj, jak taka myśl mnie rozmarza!

    OdpowiedzUsuń
  5. kto by w taką pogodę (psia mać!) garu bigosu nie spożył, Tośku... tak mnie się jakoś lirycznie zrobiło, że sobie chyba słoniny wędzonej bez wyrzutów sumienia podgryzę...

    OdpowiedzUsuń
  6. Słonina dobra rzecz, Olu. Tylko nie zapomnij popić czym mocnym. Alkohol rozpuszcza tłuszcz :)

    OdpowiedzUsuń
  7. poproszę o gar bigosu w Twoim zacnym wydaniu.
    pozdro

    OdpowiedzUsuń