Niełańcuszek. Polecaczek

   






Nie jestem zwolennikiem łańcuszków, oj. Drażnią mnie, irytują, zniechęcają. Do pasji może nie doprowadzają, ale tylko dlatego, że im na to nie pozwalam. Zmuszają, grożą, szantażują. A nu ich, pomorek na nich na siedem pokoleń wstecz, i na wszystkich na literę „L” z tej wioski, w której oni - te łańcuszki niby - mieszkają. No i jak przychodzą takie akcje, że masz wyróżnienie, i pokaż 3/5/10 blogów, które dla ciebie najwięcej się widzą, to ja ich dalej nigdy dotąd nie puszczałem. Bo łańcuszek. Nie powiem, miło było okrutnie i pięknie dziękowałem, ale nie kontynuowałem zabawy.

Tylko że ale tak sobie siedzę i - tylko za bardzo nie śmiejcie się - myślę (no i po co te salwy, skoroście obiecali?), że ten, tego, może to nie takie głupie jest? No bo przecież nie chodzi tu o bezmyślne przesyłanie bezmyślnie przepisanych liścików, tylko o polecanie sobie nawzajem tego, cośmy w sieci zoczyli i co byśmy chcieli żeby inni zobaczyli też. O wychodzenie z enklaw, jeśli dobrze rozumiem, co mam na myśli. To tak, jak na raucie w remizie jeden chłop do drugiego gada „a widział ty, z jaką dzierlatką Grzebała Józef się pokazuje? Nu, zrazu widać, że anemii nie posiada ona, czort”. To łańcuszek to jest, czy dobrosąsiedzkie zwrócenie uwagi na wybitny eksponat ręką boską ulepiony z adamowego żebra z wykorzystaniem linii obłych miłych oku ach? No toż przecież że życzliwe pokazanie urody tego świata.

Poczytajcie dalej »

Ratunku! Cytują!

Amica się ostatnio rozbuchała. Wszędzie ich pełno. Sponsorują stacje telewizyjne, programy, często widzę reklamy. Ale to dobrze, bo nowa linia jest zajebiaszcza jeśli wolno mi użyć takiego słowa. A co, mój blog! No więc ta nowa stylistyka ujmuje prostotą i elegancją, i nie piszę tego dlatego, że mnie Amica też postanowiła zasponsorować, hehe. Gdyby nie to, że moja kucheneczka gazowa emailowana jeszcze nowiuśka jest, jak nic sprawdziłbym, co też tam w skarpecie się zostało po ostatnich wydatkach na remont kuchni letniej i spotkanie towarzyskie z Kadzberukiem Leonem, że my potem dla posterunkowego Guzika Władysława tłumaczyć się musieliśmy. Jeśli chcecie, popatrzcie. Na Amikę popatrzcie. No co wy, myśleliście, że z chóralnych śpiewów z Kadzberukiem Leonem fotosy kompromitujące ja tam umieściłem? Przepisy fajowe też tam są. Kiedyś ze dwa albo i trzy skradnę, więc lepiej niech się Amica szczerze.

Kilka niedziel temu nazad przyszła do mnie ta Amica, a właściwie pani Ilona, którą to miłą panią z mojego zydelka tu siedząc przed monitorkiem pozdrawiam, no więc ta Amica, a właściwie... oj, bo się zapętlę! Dość tego, że przyszła i gada do mnie „a weźnij ty, Antoni, karteluszka jakiego, o, widzę, że masz tam pocięte na podpałkę, i naskrob ty mi tu ołóweczkiem, co dla ciebie podoba się w kuchni, a co nie. No jak >kuchnia< piszesz, no jak!”.

No to napisałem, choć w niemocy byłem, i teraz ja tam u nich niby że gadam i się erudykcją popisowywuję. O, takie to terminy nastali na starego Czypraka. Pochwalę się Szuwaśce, może z litra dla mnie postawi. Pałąkowej to nie powiem nic, bo znoweś z wrażenia w barchany popuści jak ostatnio, kiedy ja powiedziałem jej, że Maciaszczyk nową nalewkę wyprodukował. Bo ona, wiecie, uczuciowa silnie jest.

Dość gadania po próżnicy, bo musi co w parniku dla świnek zrobiło się. Poczytajcie tymczasem, a jak wrócę, to opowiem wam, jak z rzepy zrobić traktor bez przyczepy.
Na czym gotuja najlepsi?

Placuszki pomidorowe

Pyszne placuszki dzisiaj jadłem. Lekkie, aromatyczne, słoneczne jak plaża na włoskiej Rivierze. W sam raz żeby zagrać na nosie temu ponuremu dniu. Przepis moje czujne oko wypatrzyło u Oli Smile (dziękuję za podzielenie się patentem). Od razu pomyślałem sobie „mój ci on jest”. Wykorzystałem chwilę kiedy Oli nie było w pobliżu i chaps! wykradłem i dokonałem małych modyfikacji. Placuszki są delikatne, aromatyczne od zieleniny i pomidorów, których kwaskawy o tej porze roku smak świetnie przeplata się ze słodyczą mącznego ciasta. Posłuchajcie.

Składniki:  
▪ 0,5 kg pomidorków koktajlowych,
▪ garść suszonych pomidorów w zalewie, 
▪ pęczek pietruszki, 
▪ pęczek bazylii,
▪ pęczek szczypiorku,
▪ 4 plastry wędzonego boczku,
▪ 2 jajka,
▪ 25 dkg mąki,
▪ 2 ząbki czosnku, 
▪ sól, pieprz.    

Pomidorki kroimy na połówki i wrzucamy do miski. Dorzucamy posiekane suszone pomidory, posiekaną zieleninę i czosnek, pokrojony w drobną kostkę boczek, solimy i pieprzymy. Jeśli macie pod ręką więcej zieleniny, bez wahania dorzućcie.

Rozduszamy lekko pomidory żeby puściły sok. Wbijamy jajka i mąkę i dokładnie mieszamy. U mnie konsystencja ciasta wyszła gęsta, powstała trudno odchodząca od łyżki brejka, ale placki z tego wyszły przednie, więc myślę, że tak miało być.

Na rozgrzaną patelnię z olejem nakładamy nieduże porcje i smażymy z obu stron. Smaczne są i takie żółciutkie, smażone króciutko, i takie jak wyżej, przyrumienione. Odsączamy nadmiar tłuszczu, posypujemy ostrym włoskim tarkowanym serem, i mamy pychę. Pycha jest od razu po przygotowaniu, ale mnie jeszcze bardziej smakowało po wystudzeniu. To są chyba takie placuszki do odgrzewania. Fajnie, co nie?

Do środka dodałem boczek, który znakomicie tu pasuje. Ale tak patrzę, że jeszcze lepiej by było gdyby na każdy placuszek położyć kawałeczek wędzonego łososia. Czego wam życzę. Pa, bąble!

Tatowe biesiady: Chleb z pełnej mąki, silnie ziarenkowy

Pieczenie chleba to chyba moja pięta achillesowa. Jakoś nie mogę się do tego procederu przekonać i przybrać. Trochę dziwne w kontekście coraz ohydniejszego pieczywa ze sklepu i tylu kuszących przepisów na blogach. No to trzeba się przełamywać. Dzisiaj zatem w ramach Tatowych biesiad chlebek z mąką z pełnego przemiału jako autozachęta żebym się puknął w łeb i zaczął piec chleb. Pamiętacie może jak pisałem o mące ze śrutownika Pałąkowej - sto procent ziarna w mące. No to teraz w tym chlebku jest i mąka pszenna, i żytnia, bo stary Pałąk żytka też namielił. 

Fajny ten chlebek: ziarenek ma od groma, waży sporo, ale jest leciutki w smaku. Na zdjęciu wygląda na suchy, w rzeczywistości jest mięciuchny i wilgotny. I oszczędnościowy, bo jak się go je, to już żaden salceson niepotrzebny, ani pasztetowa. Sam z masełkiem smaczny jest okrutnie. Zresztą, sami wiecie, bo wszyscy pioką, tylko nie ja. No więc tatko mówi, że to było tak:

Składniki:  
▪ 0,6 kg mąki tortowej, 
▪ 0,3 kg mąki razowej pszennej, 
▪ 0,3 kg mąki razowej żytniej, 
▪ 1 szklanka otrębów pszennych, 
▪ 1 szklanka ziaren słonecznika, 
▪ 1/2 szklanki siemienia lnianego, 
▪ 1/2 szklanki sezamu, 
▪ 1 szklanka płatków owsianych, 
▪ 2 czubate łyżeczki soli, 
▪ 2 łyżki cukru, 
▪ 2 łyżki oliwy, 
▪ 1 litr i szklanka wody mineralnej gazowanej, 
▪ rozczyn.

Wszystkie suche składniki mieszamy na jednolitą masę, dodajemy rozczyn i wodę.   Z ciasta odkładamy pół słoiczka po majonezie na rozczyn na kolejny raz. Szczelnie zamknięty może stać w lodówce do dwóch tygodni. Przygotowujemy dwie keksówki wysmarowane olejem, dno wykładamy liśćmi chrzanu lub kapusty. Wkładamy ciasto do blaszek. Wstawiamy do zimnego piekarnika na 12 godzin. Gdy ciasto urośnie, smarujemy delikatnie oliwą, wstawiamy do rozgrzanego na 200 stopni piekarnika i pieczemy 1 godzinę.

To teraz ty, Antoni, nie ściemniaj, chłopaku, tylko za chleb się bierz i raz-dwa tu wymadzaj piekarnię wioskową słynną na cały gliniewicki powiat. Co wykrzyczawszy sobie do ucha, pędzę do Szuwaśki. Nowy wypusk marchwianki od Maciaszczyka u niego jest. A mąka z pełnego mielenia śrutownikiem wygląda tak:

 

O oliwkowych pingwinkach i ważnym rycerzu Osamie

No proszę, takie oto cudeńka robią zdolni ludzie, czyli Beata. Ja piórkuję, jakie piękne ptaki z oliwek, sera i marchewki! Tak się dla mnie one spodobały, że je tu zapodaję ku pamięci. Inaczej nie mogło być, skorzystałem z zasady „Skradnij i sprzeniewierz”, którą tu często reprezentuję metodą mistrzowskiego zakradnięcia się, oskrzydlenia i błyskawicznego chaps! wyhaczenia. W przypadku Beaty zachodzi recydywa, czort. Jak nic przyjdzie mi napisać podręcznika „Jak niepostrzeżenie wykradać przepisy z blogów kulinarnych. Zwędzanie dla opornych”. Oczami mej wynaturzonej wyobraźni widzę już recenzje w „Rzepie” i „Kalafiorze”.

Zazwyczaj kradnę przepisy, a teraz zdjęcie, żeby zdobyć nową sprawność, którą przyszyję na rękawie waciaka. Nie powiem, też bym chętnie sobie takie ptaszki zrobił. Mógłbym wówczas zostać twórcą programu „Pingwiny tańczą na chłodzie”. Jednak z powodu moich zerowych zdolności manualnych (Gniedziejko Zofia twierdzi wręcz, że ujemnych), efekt mógłby grozić poważną konsekwencją jak wtedy kiedy Przesmyk Witold urznął sobie kciuka frezarką. Rzeczywistość jest bowiem taka, że gdybym podjął próbę popełnienia takiego cuś, to na widok tego, co bym ulepił najpierw sam bym doznał przerażenia i skołowacenia, a zaraz potem okoliczna ludność zaczęłaby popadać w popłochy. Ludziska i sąsiedzi moi ganialiby w tę i wewtę jak ze sraczką na rżysku, krzycząc „Ratunku, zaatakowały nas takie koślawe, jak gdyby niepełnosprawne, zmutowane czarnoskóre bałwany z pomarańczową grzybicą na pysku!”.

Letniki zaodraz przestaliby do nas przyjeżdżać na wywczas i kanikułę, a po wioskach zaczęłaby narastać ksenofobia (albo parfienocytia, już nie pomnę). Gliniewicki Ośrodek Łagodnej Asymilancji Dla Uchodźców „Przycupek Aliena” stałby się ulubionym miejscem marszów, a czasem to i pikiet. Minifestanty wygrażaliby pięściami, ale tylko niektórzy, bo inni mieliby ręce zajęte transparentami z hasłami typu „Czarne bałwany, wynocha do Ghany” i „Precz z naszej wioski, z Czarnego Londu ludu latynozki” (toż wiem, że pisze się „lądu” i „latynoski”, ale autorzy transparentów mogą nie wiedzieć - a chciałbym zachować oryginalną pisownię). Ci od napisów mogliby najwyżej wygrażać jedną ręką - tą, którą nie trzymaliby transparentu. No, chyba że jedliby akurat ciastko, to wtedy nie. Oni mogliby krzyczeć coś w rodzaju „Olaboga!” lub „Czy ktoś wziął kiełbaski?”

Z wymienionej przyczyny, dobro ludzkości na uwadze miawszy, odstąpię od wykonania tych pingwinków na zbliżający się Konkurs Rękoczynu Ludowego w kategorii „Pingwiny i Lucerna”. A szkoda, bo gdybym przy okazji onuce wyprał, jako żywo towarzyską popularność zdobyć bym mógł, w tym wśród gliniewickich dzierlatek.

Szuwaśko, który życie zna jak mało kto i w niejednym gąsiorku gołe denko obglądał, to on powiedział, że jak ja tych pingwinków... znakiem mówiąc bałwanów nie narobię i nie zachwieję światowym pokojem, to za rok jako sołtys zgłosi moją kandyganturę na Pokojową Nagrodę Skobla. Ten, jak jemu tam, Osama Barak (znacie może, taki czarniawy, w telewizorze się popisuje co i rusz; ważny rycerz jakiś musi być, bo cięgiem gada, kto może tarczę mieć, a dla kogo ona nie przysługuje), no więc ten Osama podobno w tym roku wyróżniony Skoblem został za same tylko dobre chęci, chociaż we wsi u nas gadają, że wojny jakieś prowadzi. No to dla mnie ten Skobel również także należy się jak koniu obrok, czy nie tak, co?

Na wszelki a niespodziewany wypadek przyjdzie mi rzadziej po szutrówce do Paździerzownicy paradować w moim wyjściowym wrzosowym gajerku. Na następny rok musi on być jak nowiuśki jak ja będę tego Skobla odbierał. Lans lansem, a przed światem jak łachmyta w fufajce pokazowywać się się nie godzi.

O tym, jaka jest historia Pokojowych Nagród Skobla i kto to właściwie był ten Skobel Franciszek, to se posłuchacie jak tylko skończę prać gacie.

I tak to już jest, moje wy paciorki jarzębinowe, że jak szwankuje pod klapą, to od pingwinków z czarnych oliwek można dojść do hamerykańskiego, też niebiałego zanadto, prezydenta - i to zahaczając o poprawność polityczną, psia jej mać rosochatym kosturem szturchana. Śpijcie słodko i nie maczajcie krakersów w piwie bo się zrobi breja.

Śledź smażony z selerem i żurawiną

Śledź  jest naszym dobrem narodowym, się wie, ale coś mnie się zdaje, że monopolizujey sposób jego podania. Wpiszcie w wyszukiwarkę "śledź", a dostaniecie trzy miliony przepisów na śledzia w oliwie, z cebulką, w occie (brrr!), z jabłkami - ale zawsze będzie to ten sam małosolny płat śledziowy z beczki. A przecież to nieprzeciętnie smaczna ryba także kiedy usmażona czy upieczona. Wyrazisty smak, tłustość, wręcz tranowatość połączona z nadzwyczajną delikatnością. Kiedyś chciałem usmażyć śledzia na patelni grillowej. Rozpadł mi się. Ułżyłem na plastrach bakłażana, posypałem oliwkami i zapiekłem w piekarniku, i było bosko. Nawet kiedy przygotowuje się go na olliwie na zwykłej patelni, trzeba bardzo ostrożnie się z nim obchodzić, bo po minucie smażenia jest już wrażliwy na dotyk.

Smak tej ryby przez tę swoją pyszną tranowatość jest wytrawny, kiedy więc dziś rano obmyślałem, co zrobić z uroczych tuszek, które umyte czekają na zaproszenie na obiad, przyszła mi do głowy myśl: trzeba by go przysłodzić. No pewnie, że nie cukrem, jeszcze nie zwariowałem, a przynajmniej taką mam nadzieję. Wzrok mój chabrowy spoczął na miseczce z daktylami i żurawinami. Daktyle jakoś mi nie leżały, ale żurawiny... No to tak to leciało.

Składniki:  
▪ 1 nieduża tuszka śledziowa,
▪ 1 łodyga selera naciowego,
▪ 1 łyżka suszonych żurawin,
▪ 1 plasterek suszonego pomidora w oleju,
▪ 1 ząbek czosnku,
▪ 1 ziemniak,
▪ sok z cytryny, 
▪ sól, pieprz, tymianek.  

Składniki w dziwnych ilościach, że i świnka morska by nie pojadła, no ale robiłem na próbę. Tej sałatki może być dużo, bo np. pomidor, dziwne, był niezauważalny, seler też tłowy. Śledź ma silny smak, więc trzeba go przełamać. Żurawina dała radę.

Ziemniaka obieramy, kroimy na cienkie plasterki i prędko przysmażamy na oliwie z dodatkiem szczypty soli, pieprzu i gałązki tymianku. Osączamy z nadmiaru tłuszczu. Pociętego w kostkę selera wrzucamy na pozostałą oliwę i podduszamy na dużym gazie. Dodajemy pokrojonego w kostkę pomidora i żurawiny. Kiedy żurawiny zwiększą objętość i zmiękną, dorzucamy posiekany czosnek, sól, pieprz, tymianek, zdejmujemy z patelni, na którą wkładamy rybę. Króciutko obsmażamy z obu stron. Delikatnie układamy na talerzu, skrapiamy odrobiną soku z cytryny. Fajnie, od wejścia do kuchni do skończenia pracy minęło 10 minut.

No więc połączenie żurawiny z tłustą rybą typu śledź, makrela, jest urocze. Dodatek kartochla i selera przyjemny. Nie pasuje mi tu tylko suszony pomidor, choć sporo się po nim spodziewałem. Może dałem go za mało, a może trzeba go było wrzucić wcześniej żeby wydał więcej aromatu? Do sprawdzenia.

Zaraz wezmę się za obiad, na który zrobię tegoż śledzia z intensywną sałatą z winegretem, kaparami, pomidorami, może ąszua ;) i rozmarynem. A nie, rozmaryn wyżarł królik. Jak przeżyję, zapodam.

Danie Trzech Przemian: Trzy Kulki W Zupie Na Jednej Kupie

Najbardziej lubię gotować osobiście. Patencik raz, patelenka dwa, gazik czy cuś, zagrycha cztery, i lecimy. Bywa, że fajowe rzeczy wychodzą; a jak nie, to świnki mają zagwozdkę.

No dobra, nie zawsze jest wena, albo w oko bywa że łupnie taka pyszność, że nie sposób przejść mimo. Miło więc posiłkować się zajebiaszczymi wymysłami autorów blogów, które przeglądam na tyle chętnie, że "Maszeńkę" Nabokova czytam trzeci miesiąc. 100 stron, rozumiecie, a w międzyczasie nawet "Bluszcza" nie łykłem... A nu ich.

Ale ja nie o tym. No więc jak w dyni puchi, że tylko echo się poniewiera, to ja klik na zakładkę z samym dobrym i proszę, smakowicie pokazane, opisane; żryj i żyj, bo umierać szkoda. 

Tiaaa, po namyśle stwierdzam, że najbardziej jednak lubię podkradać.

A gdyby tak połączyć te opcje? Ha! Kradzione, bo nie tuczy; swoje, bo nie za dobre i się ukryje pod sosem... 


Podsumujmy: po pierwsze lubię sam, po drugie lubię podkraść, po trzecie lubię namotać. Ha! Nikt się nie spodziewa hiszpańskiej inkwizycji! 
Idąc tym tropem stworzyłem niehaikuidalne, niezawygrymaszone Danie Trzech Przemian, czyli Trzy Kulki W Jednej Zupie, I To Na Kupie (han tzi si niu jan tan psia juszka). Proszę docenić, że mogłem zarymować niewybrednie, a zaniechałem. To co, lecimy? 

Na początek powiem, com sprzeniewierzył. A niemało tego było, bo na jedno danie ukradłem dwa pomysły i dołożyłem swój. Trzy w jednym? To brzmi jak flaszka, zapojka i zagrycha, i coś by w tym było gdyby dołożyć litra.

Najsamwprzód wylukałem fajne kopytka u Alicji. Krokieciki z ziołami. Wiecie, kopytka robiłem ze dwadzieścia razy zaledwie, bo zawsze wychodziły mi zbyt delikatne, takie rozpływające się w ustach. Czasem to dobrze, ale nie kiedy jesz pieczeń wołową. A te wyszły znakomicie, jeszcze się pobawiłem w robienie ruloników (ale o tym jutro) i dodałem suszonych pomidorów. Hoho, jedna inspiracja gotowa.

Potem była zupa z pieczonych warzyw, którą podpatrzyłem u Bei. Pasternaku nie miałem, więc użyłem pietruszki, marchewki i brukwi. Ach, jak pięknie pachniało z piekarnika! Nawrzucałem tam sporo gałązek tymianku i liści laurowych, a osobno na patelni poddusiłem na zielonej oliwce pora. Do miksowania dodałem ząbek świeżego czosnku i maggi, która uwypukliła smaki. Powstała gęsta, aladyniowa pomarańczowa zupa.

Ode mnie były kulki kebabczetowe, czyli mięso mielone przyprawione na wskroś orientalnie: sos sojowy, teryiaki, kmin rzymski, curry, pitrucha, rozmaryn, keczup, musztarda, tandori, garam masala, czosnek i czosnek, a do tego imbir i czosnek.

Zakończenie: z kopytek formowałem małe kulki wielkości orzecha laskowego. Nazwałem je Niezbyt Wyraźnym Marzeniem Branki, a potem gotowałem minutę we wrzątku. Kiedy tylko doszły, wrzuciłem je do zupy żeby przeszły pomarańczowością. Z mięsa formowałem tej samej wielkości kulki. Część ugotowałem w wywarze i nazwałem Szarymi Mięsnymi Knelkami Samoświadomości, a część obtoczyłem w bułce tartej i kurkumie, i usmażyłem na pomarańczowo jako Brązowe W Wuj Kulki Z Mięcha. Jeden format, trzy smaki. I pyszna zupa.

Do miski wlałem gęstą zupę z kluseczkami, położyłem na to takie same, tylko mięsne kluseczki, dołożyłem też kuliste, tylko chrupiące kebabczetki. Powinno tam być sporo zieleniny, co nie? No ale zieleniny nie ma, bo królik, chadość, mi do chałupy ze znienacka wtargnął i wyżarł natkę, rozmaryn i kolendrę kiedy się na momęcik odwrócilem żeby obrać kartofle dla świnek. Czekaj ty, już ja cię bez patroszenia upiokę! Sam się zamarynował, głupek!

Wątróbka z papryką. No, w końcu!

Teraz to już na pewno będzie o wątróbce, klnę się na maciaszczykową przepalankę. A jakby znoweś nie, to mnie szturchnijcie bosaczkiem, kochanieńkie. Jak wspominałem uprzednio, czego się wstydzę, bo durnota granice swoje winna mieć, po skosztowaniu wątróbki po żydowsku zostało mi więcej tego ślachetnego podroba. Niewiele myśląc, postanowiłem zrobić wątróbkę z papryką. Jest to moja ulubiona forma przygotowania wątróbki. Sposób ten wymyśliłem jeszcze w akademiku... to znaczy w bursie Technikum Rolniczego, chciałem powiedzieć. Miałem sporo wątróbki i musiałem wymyślić przepis żeby nadawała się ona do spożycia dnia następnego, i kolejnego, i jeszcze później. Tak, tak, nie jest lekkie życie ucznia Technikum Rolniczego... Namodziłem i wyszło coś na mój gust superowego. Odgrzewane jeszcze lepsze, niż zaraz po przyrządzeniu, na zimno na chlebek też pyszne, a i dobre jak kto nie przepada za wątrobą, a żelaza potrzebuje, bo mało krwią trąci. No to posłuchajcie i trzymajcie za mnie kciuki żebym znowu jakiej kretyńskiej pogawędki nie uskutecznił.

Składniki:  
▪ po 70 dkg wątróbki, cebuli i czerwonej papryki,
▪ 5 ząbków czosnku,
▪ 5 łyżek keczupu,
▪ tymianek, cząber, maggi, sól, pieprz.


Wątróbkę (namoczoną uprzednio w mleku) kroimy w drobne kawałeczki i oprószamy mąką. Cebulę i paprykę jak kto lubi, mnie najwięcej smakuje cebula w grubą kostkę (bo się wysmaża i prawie znika), a papryka w długie cienkie paski. Z podanych składników wyszło mi olaboga, bardzo dużo, z osiem porcji. Ale nic to, bo z odgrzania na odgrzanie smakuje lepiej, choć powiedzmy sobie szczerze, prezencji to to nie ma jakiejś niezwykłej. Ot, czerwono-brązowa breja. Ha! Ale smak!

No dobrze. Cebula na olej i szklimy. Dodajemy 2/3 papryki. Dusimy do miękkości. Dodałem pół szklanki czerwonego wina, co nie zrobiło na potrawie większego wrażenia. Jeśli więc lubicie winne smaki, wina winna być przynajmniej szklanka i raczej o intensywnym aromacie (moje było dość delikatne, lekko owocowe). Można solić, ta wersja wątróbki nie boi się soli. Kiedy warzywa zeszklone, a puszczone soki odparowane, dorzucamy wątróbkę i dość długo dusimy, pozwalając wilgoci całkowicie wyparować. W połowie tego wyparowywania dorzucamy resztę papryki i czosnek.

Dorzucanie papryki w późniejszym czasie ma wpływ na wygląd. Ogólnie papryka jest w tym daniu... przechodzona. Dodanie części pod koniec duszenia sprawia, że mamy i taką paprykę, która oddała potrawie wszystkie swoje smaki, i taką na wpół jędrną.

Kiedy na patelni sucho, dobawiamy keczupu. Nie żałujemy. Keczup da kolor, słodycz i kwasek, i miło zbierze składniki. Sprawdzamy smak i doprawiamy maggi, ziołami i pieprzem. Dusimy jeszcze trochę. Jak za mało kwaskawe, dodajemy trochę soku z cytryny. Ta-dan!

Aga i Lo nie pojedzą dziś ze mną, bo jedna niepaprykowa, a druga woli ludzkie wątróbki khekhe, ale jak kto i jedno, i drugie lubi, może śmiało spróbować takiej wersji zamiast zwyczajowych smażonych plajstrów. Ja użyłem wątróbki indyczej, ale uważam, że jest zbyt delikatna. Wieprzowa ze swoim wyrazistym smakiem i bardziej zwartą konsystencją jest tu lepsza. Sma-czneee-go! Aha, i popijajcie czym dobrym, wówczas żelazo łatwiej przyjmuje się :D

Pasztet z drzwiczek od duchówki, choć miała być wątróbka z papryką

Tej wątróbki, co ja wam o niej wczoraj pisałem, to u mnie więcej było, bo jak ja ją zobaczyłem w gieesie, to rzuciłem się na nią jak szczerbaty na suchary. Po żydowsku zrobiłem niewiele, ponieważ nie miałem pewności, czy z winem ona zaprzyjaźni się. Nie powiem, wyszło wybornie, ale po tej niewielkiej porcji pozostał mi niedosyt i łubianka świeżego mięsa krwistego tak bardzo, że dziurami wyciekało na pasztet wykonany przez Pałąkową z drzwiczek od duchówki. 

Rozumiecie, z tym pasztetem to było tak, że stary Pałąk upolował wiewiórek w ch..., ten tego, w chaszczach (ufff) w parczku w Paździerzownicy. Nudził się, czekając aż chłopy przywiozą cement z pociągu towarowego, co szedł na Strachówkę i miał postój niedaleczko. Z tych nud zrobił procę z kijaszka i gumy od gaci, i pukał kamuszkami po drzewach, a wiewiórki co rusz hyc, i spadały. Pałąkowa uznała, że obgryzać z tych rudzielców nie ma co. Z tej przyczyny pasztet najwięcej jej się widział, bo roboty z usuwaniem kości i owłosienia nie ma. W młynku wszystko za jedno, a stary Pałąk i dwunastka ich dziecków wybredne nie są. Mówią, że futro na trawienie zdrowotne jest. Bo ja wiem... A potem kłaczkami nie kacha się aby?

Wszystko dobrze, ale kiedy Pałąkowa zaczęła cebulę kroić, to zapłakała się i bez te ślozy nie widziała za wiele - by nie rzec, że nic, no i nie rozpoznała, że drzwiczki od duchówki, a nie wiewiórki do młynka kładzie. Od wrzasku dzieciaków przygłuchą na jedno ucho będąc, nawet nie usłyszała, że żarna młynka hałasowały, rozgrzały się do czerwoności i popękały w kibieni. I o, stało się.

Jak ona dla mnie ten brzdąkający pasztet przyniosła, odmówić przyjęcia nie wypadało. Do lodówki włożyłem, że niby później zjem. To i nie dziwcie się, że piszę tu dla was o pasztecie z drzwiczek od duchówki, bo ponieważ wiewiórek to w nim nie było, bo je potem zjedli dzieci Pałąków. Co tam, harcerze złom będą chodzić zbierać to oddam ja dla nich ten pasztet i do okologicznego uszczęśliwienia ludzkości przyczynię się. Trzeba mi tylko resztki cebuli dłutkiem wydłubać, bo co by to było jakby ja potem kupiłem traktorek, co go z użyciem tego pasztetu zrobią, a on cebulą i majrankiem wania. Śmiech na cały powiat by był. Już widzę jak sołtys nasz gapi się jak bronuję ja tym traktorkiem i niewinnie pyta, ile cybuli na setkę pali.

Ot, durnota wychodzi ze mnie jak, nie przymierzając, słoma z baciukowego gumiaka. O wątróbce aromatycznej paprykowej pisać miałem, a tymczasem durnoty niestworzone wymyślam. Nu, nie ma co biedować: odwleczone, nie ucieczone, jak mawia Ancioszko Stanisław. Czego i wam, świstaszki kochane, życzę i lecę wpisać ten przepis żeby porutę pomniejszyć. Bywajcie.

Indycza wątróbka po żydowsku

Jak zobaczyłem wątróbkę i serca indycze w gieesie w Paździerzownicy, to się nie powstrzymałem i zanabyłem większa ilość. Dawno ich już nie jadłem, a specjał to niepośredni, nie gorszy, niż z cielęciny. Wątróbkę podzieliłem i zrobiłem po żydowsku i po mojemu, o czym nie omieszkam opowiedzieć wam, truskaweczki majowe, jutro lub też wszelako pozajutro. Serducha póki co się mrożą się, ale zrobię je na modłę serc jagnięcych, w delikatnym gulaszu. A dzisiaj na żydowską modłę delikatne jak chmurka wątróbki pełne chorestenolu, ale też aromatu niebywałego i konsystencji niecodziennej. Z tymiankiem i cząbrem, z winnym posmakiem.

Składniki:  
▪ 25 dkg wątróbek indyczych,
▪ 1 cebula,
▪ garść rodzynek,
▪ kawałek jabłka, tak z ćwiartka średniego,
▪ 1 szklanka białego wina
▪ 1 łyżka masła,
▪ 2 ząbki czosnku, 
▪ 1 łyżeczka cynamonu,
▪ tymianek, cząber, pieprz, sól.

Rodzynki zalewamy winem na 15 minut. Patelnię mocno rozgrzewamy, wkładamy kawałek smalcu drobiowego. No dobra, ja dałem olej. Przekrojone na pół wątróbki (które wcześniej moczyły się w mleku, por supuesto) oprószamy delikatnie w mące i prędziutko obsmażamy na brązowiuchno. Chciałbym zaznaczyć, że na wątróbki z indyka to już wystarczy. Pokroić w plajsterki, ociupinka soli, aj, jakie pyszne, delikatne, prawie nie czuć, że dużo tam żelaza, bo brak im charakterystycznego wątrobianego posmaczku. Nawet jak ze środka troszkę krwi wycieka, nic to, bo smak... Marzenie. 

No, ale my robimy po żydowsku, więc zdejmujemy mięso, a na smak wrzucamy pociętą w piórka cebulę. Podsmażamy cały czas mieszając do zeszklenia, dodajemy cynamon, posiekany czosnek, wlewamy wino od rodzynek i prędko odparowujemy. Pod koniec odparowywania wrzucamy rodzynki i pokrojone w kostkę jabłko. Kiedy płynu już nie ma, a jabłko zaczyna mięknąć, dodajemy sól pieprz, zioła i łyżkę masła.Wyłączamy gaz pod naszą kucheneczką. Jeśli wolimy stuprocentowo wysmażoną wątróbkę, możemy ją teraz ułożyć gdzieś z brzegu patelni żeby sobie doszła. Czekamy kilka minut żeby masło wytworzyło sos i wydajemy, soląc wątróbkę już na talerzu.

Oczywiście na koniec nasze podroby można wmieszać w słodko-winną mieszankę; ja wolę oddzielnie, żeby mączna skórka nie straciła chrupkości. Bagietka w dłoń, kieliszek wina też, i delektujemy się.

Właściwie to nie wiem, dlaczego do tego dania używa się wątróbek indyczych. Są one tak delikatne, że nawet rodzynki potrafią przygłuszyć ich fenomenalny aromat. O tym, że jemy wątróbkę, świadczy bardziej ich kremowa konsystencja. Smak wydobywa się spomiędzy cebuli i rodzynek, delikatnie masując nasze podniebienie w asyście wina i cynamonu. Rewelacja i oczarowanie. I ten powiew słodyczy i wina nawet kilkanaście minut po posiłku...

Sałatka farmerska

Przyjechali przyjaciele. W południe jakoś, bośmy się dawno nie widzieli i do pogadania mieliśmy że hej. Wznieśliśmy toast za spotkanie, pogadaliśmy, pojedliśmy obiad, zapiliśmy, opowiedzieliśmy sobie niusy sprzed pięciu lat, popiliśmy, zrobiliśmy kolację, a potem to już było normalnie: gadaliśmy i wznosiliśmy toasty. Nagle patrzymy, a tu jasno i w kościele na Anioł Pański biją. Wydało się, dlaczego byliśmy głodni. Ja do lodówki, a tam nie za bardzo. Jak nie kombinowałem, i do kaczki po pekińsku, i do przepiórki w sosie truflowym czegoś brakowało. Wziąłem, co znalazłem i tak powstała ta sałatka. Było to z dziesięć lat temu, a sałatka nadal cieszy się uznaniem. Podaję wersję podstawową; można z niej tworzyć dziesiątki kombinacji. 

Składniki:  
▪ 20 dkg wędzonego boczku,
▪ 20 dkg zwykłej kiełbasy,
▪ 1 czerwona papryka, 
▪ 1 puszka czerwonej fasoli,
▪ 1 mała puszka kukurydzy,
▪ 1 cebula,
▪ 1 łyżka majonezu, 
▪ pęczek szczypiorku,
▪ pęczek pietruszki,
▪ 1 ząbek czosnku,
▪ odrobina soku z cytryny,
▪ pieprz, ulubione zioła.

 
Paprykę podsmażamy na oliwie, a najlepiej prędziutko marynujemy. Boczek kroimy w niezbyt drobną kostkę i podsmażamy na ciasteczko, czyli żeby był twardawy, pięknie chrupał i był ciemnobrązowy. Tak samo postępujemy z kiełbasą.

Z patelni, na której smażyliśmy, odlewamy nadmiar tłuszczu zostawiając mniej więcej łyżkę. Rozgrzewamy mocno i wrzucamy pokrojoną w piórka cebulę. Ciągle mieszając smażymy na silnym gazie, ale króciutko: tyle tylko żeby cebula straciła ostrość, a zachowała jędrność. Minuta wystarczy. Teraz w misce łączymy podsmażone mięso, cebulę, odsączoną z zalewy fasolę i kukurydzę, dodajemy majonez (ma tylko złączyć składniki, żadnej zbędnej taplaniny), posiekany czosnek, pieprz i zioła (pasują chyba wszystkie, więc do wyboru, do koloru). Posypujemy siekaną zieleniną, skrapiamy odrobinką soku cytrynowego (nie za dużo, bo papryka już kwaśnowata) i gotowe.

To jest taka sałatka do pojedzenia, a nie gapienia się. Chociaż nie powiem, ładnie wygląda: brązowe boczkowe ciasteczka, czerwień papryki, żółć qqrydzy, zieleń szczypioru i pietruszki. Smakiem także odpowiada polskiemu podniebieniu, bo ta kiełbasa z boczkiem...

Jak wspomniałem, to jest wersja podstawowa. Do tego możemy teraz dodawać, co nam się żywnie podoba, albo co znajdziemy w lodówce. A nie, surową wątróbkę zostawmy na jutro. Tak więc można dodać trochę świeżego szpinaku albo sałaty lodowej, jakiejś rukoli, brokuła, ser żółty, marchewkę, oliwki, selera naciowego, pieczarki, smażone talarki ziemniaczane. Zamiast kiełbasy można dać szynkę, wtedy mamy wersję dietetyczną. Kiełbasę można też wymienić np. na bejcowaną i grillowaną pierś kurczaka. Oprócz kiełbasy można by też zabrać boczek, cebulę i fasolę, ale wtedy wyjdzie inna sałatka.

Z powodzeniem można tę sałatkę przygotować wcześniej, wtedy w ostatniej chwili dodajemy tylko szczypiorek i pietruszkę. Taka to tolerancyjna sałatka, którą tworzy świetne połączenie boczku, fasoli i cebuli.

Życzę smacznego i pozdrówcie ode mnie Radziulisa Czesława gdybyście go spotkali.

Kradnięte nie utucza. No to nakradłem i będę chuść

Przedwczoraj było święto narodowe z racji odzyskania niepodległości. Uczciło się, nie powiem. Przegonili myśmy z Radziulisem Czesławem Ruskich handlujących  na targu w Paździerzownicy, ponakłuwaliśmy oponki faszystowskim letnikom; umęczyliśmy się jakbyśmy gęsi po gumnie ganiali. Pod wieczór siedziałem na przypiecku, łupałem orzechy i dumałem o obiedzie, że coś dobrego to bym. Końcepty, psia juszka, do łba nie przychodziły. A nie, źle gadam. Przychodzić to nawet przychodziły, ale wszystkie zaczynały się od „weźniesz litra maciaszczykowej śliwowincji...”. Samodzielnie nic nie wymyśliłem, czyli a więc co, ukraść mus. W internacie od metra fajowych receptur widziałem. Łapy aż świerzbiły aby partyzancką działalność uskutecznić.

Mówią, że o animowość w sieci dbać trzeba. Na strychu walały się stare onuce, tatowe jeszcze z wojska one mogły być. Wyciąłem ja w nich dziury na oczy i na nos coby cośkolwiek widzieć, no i - ma się rozumieć - ażeby nie zadusić się podczas prześpiegów, i obwiązałem doobkoła głowy. Pokręciłem dymamkiem w rowerku żeby elektryczności narobić, wkluczyłem komputerka i dawaj śpiegować. Olaboga, ludzie to w dobrobycie żyją, chaliera. Takie delikatesy na blogach pokazują, że mówię wam, zapultanie i zawroty umysłowe. Zaglądacie wy czasem na te blogi o gotowaniu, sowizdrzałki filuterne?

Rach-ciach rozglądnąłem się, nawybierałem, zrobiłem zasadzkę połączoną z manewrami oskrzydlającymi, a trzeba wam wiedzieć, że w akcjach dywersacyjnych nie mam sobie równych (do gieesu w dzień dostawy dobrego taniego wina na ten przykład podkradam się jak mało kto; nawet gumiak nie skrzypnie). Potem przy mojej nowiuśkiej kucheneczce gazowej dokończyłem dzieła. Proste w robieniu to było jedzenie, a smaku miało w sobie jak trzy obiady na raz.

Najsamwpierw posilałem się pachnącą zapiekanką z mięsem i kartochlami. Cuda wianki, palcy oblizywać i pomrukiwać. No a jak ja już tej zapiekanki pojadłem, to się deseru zachciało się, czort. Zajrzałem pod „A”, zajrzałem pod „B”, a tam takie fajne ciasteczka: proste, owsianne. Roboty z nimi tyle, co nic więc, myślę, nawet ja uradzę. Co tu gadać, pierwsza partia wyszła niespecjalnie, bo eksperymentatorowałem trochu i dziwaczne z deczka dla mnie wyszły te ciasteczka, ale z blachy na blachę technika wypieku u mnie wzrastała. Jak tak dalej pójdzie to w końcu może chleb jaki upiokę?

Myślałem, że ta pierwsza partia całkiem na zmarnowanie pójdzie, bo ani to do gęby włożyć, ani użyć dla odstraszania jenotów od zagonów z ochrą. Szczęśliwie trup cyrkowy do Gliniewic wczoraj zjechał. Jego dyrektor (może się dla was śmieszne wydawać, że trup dyrektora posiada - i ja także nie czaję nic, ale na mieście tak gadali, to musi tak jest), no więc ten trup... wrrróćć! ten dyrektor zobaczył moje wypieki kiedy Baciuka ja nimi w popłoch wprowadzałem na rynku, i zapragnął ich. Okazało się, że pójdą do Galerii Figur Niemożliwych w Karkonoszach. Ten dyrektor nalegał, że zapłacić chce, a z racji tego, że ja życzliwie do ludzi nastawiony jestem, pokazałem dla niego drogę do Maciaszczyka i dogadaliśmy się. Bez to ja do was nic tu wczoraj nie pisałem, bo Maciaszczyk landrynkówki z szałwią napędził, sołtys Szuwaśko poczęstunku nie odmówił, a tych ciastek sprzedałem nie tak znowu mało.

Kochanieńkie, prawda to, nakradłem. Może napiszę o tym biograficzne wspomnienia. „Byłem hakierem. Spowiedź wiejskiego konesra szczypioru”. No, tytuł mam, to dalej pójdzie. Póki co, poczytajcie co mnie z tej akcji przywłaszczeniowej wyszło. Teraz wszystko w jednym wpisie umieszczam, bo startuję w Konkursie Na Najdłuższe Blogowe Przynudzanie Wioskowe, ale też dlatego żebyście nie musieli klikać i klikać. Za dni kilka jak wy już do końca dojdziecie, rozrzucę to na trzy wpisy żebym sam w przyszłości łatwiej odnaleźć mógł te receptury, bo niekiepskie one są, jejbohu, i będę ja do nich jak nic wracać.

Placek pasterza gwizdnięty Cudom i Wiankom

Dobrze mi się wydawało, że to będzie jedzenie do pojedzenia. Nie jakieś tam francuskopieskowe figle-migle, z którymi nie wiadomo: jeść, czy gapić się. Mięso w pysznym towarzystwie warzyw i pomidorów przykryte czapą ziemniaczanego puree.

Składniki:
▪ 0,5 kg mielonego mięsa drobiowego, wołowego lub mieszanego,
▪ 3 plasterki wędzonego boczku, 
▪ 8 ziemniaków,
▪ 3 łyżki masła, 
▪ 3 cebule,
▪ 1 łodyga selera naciowego,
▪ 2-3 marchewki,
▪ mała puszka koncentratu pomidorowego,
▪ 2 łyżeczki musztardy francuskiej,
▪ 0,5 l bulionu,
▪ pęczek pietruszki,
▪ 3 ząbki czosnku, 
▪ sól, pieprz, zioła prowansalskie, gałka muszkatołowa.

Ziemniaki gotujemy i przeciskamy przez praskę. Dodajemy 2 łyżki masła, sól, pieprz, musztardę i gałkę muszkatołową.

Mięso z drobno pokrojonym boczkiem smażymy na brązowo na oliwie i dorzucamy warzywa: kostkowaną cebulę i selera, startą na jarzynowej tarce marchew. Kiedy wszystko ładnie podduszone, wkładamy koncentrat pomidorowy, wlewamy bulion i powoli dusimy aż płyn prawie całkowicie odparuje i wytworzy się wspaniały gęsty sosek. Dorzucamy posiekany czosnek i przyprawy. Ja dodałem jeszcze kmin rzymski, bo lubię. Tak sobie teraz myślę, że niegłupio by było dać do tego trochę czerwonej albo czarnej fasoli, albo - o! - oliwek. Przyjdzie pokombinować.

Mięso układamy w naczyniu żaroodpornym, uklepujemy, przykrywamy masą ziemniaczaną, którą też uklepujemy i malujemy widelcem zbereźne wzory. Na wierzchu układamy zestrugane masło i do piekarnika aż wierzch ślicznie się zarumieni. Podajemy z dowolną surówką. Ja jadłem z pomidorem i cebulą (z oliwą oczywiście), a następnie z kapustą kiszoną. Bossko.

Ciasteczka owsiane od Beaty podwędzane

Zawaniało świętami, oj. Ach, jakie pachnące ciasteczka! A jakie proste! Mógłbym napisać „zmieszaj wszystko razem i upiecz” i by było dobrze. Są tak uroczo chrupiące, że się je je nawet jak się już podje - żeby jeszcze to chrupanie słyszeć. Takie chrupanie powinni nagrywać i puszczać dla klientów ekslunzywnych butików żeby więcej futer kupywali czy tam kaszmirowych kufajek.

Składniki:  
▪ 20 dkg masła,
▪ 0,5 szklanki cukru pudru,
▪ 0,25 szklanki ciemnego brązowego cukru,
▪ 1 jajko,
▪ 1 szklanka mąki,
▪ 2,5 szklanki płatków owsianych,
▪ 1 łyżeczka ekstraktu waniliowego,
▪ 0,75 łyżeczki proszku do pie,
▪ 0,5 łyżeczki sody oczyszczonej,
▪ 1/2 łyżeczki soli.

Masło ucieramy na puchato. Dorzucamy po trochu cukier puder i ucieramy dalej (dałem 3/4 szklanki, ale jak na mój gust wyszło za słodko). Dodajemy brązowy cukier i obserwujemy jak wszystko nam ładnie brązowieje. Dodajemy jajko, cały czas miksując. Jak się wszystko połączy, wyłączamy Maszynę Do Kręcenia Ciasta Na Ciasteczka Owsiane, dorzucamy resztę składników i mieszamy. Im dłużej, tym płatki będą drobniejsze. Ja chyba kręciłem trochę za długo, bo się rozmiędliły. Pewnie gdybym dorzucił je pod koniec, byłyby lepiej wyczuwalne.

Aha, od siebie dodałem łyżeczkę imbiru i pół łyżeczki kardamonu, ale przy tak wspaniałym i intensywnym aromacie ciastek to było za mało. Następnym razem dam dwie łyżeczki imbiru i z łyżeczkę albo pół cynamonu.

Formujemy kulki wielkości niedużego orzecha włoskiego i rozpłaszczamy przy pomocy łyżki. Ja użyłem drewnianej płaskiej łyżki i lekkuchno smarowałem łyżkę i deskę oliwą żeby nie przywierało. No i tyle. Układamy na blasze zostawiając kilkucentymetrowe odstępy (rosną, łobuzy). 15 minut w 180 stopniach. Początkowo są miękkie, ale po kilku minutach wchodzą w stan wspaniałej permanentnej obezwładniającej chrupkości.

Dla porządku dodam, że przepis znalazłem u Beaty, z kolei ona - u Dorotki, która zaś... No i właśnie po to są kulinarne blogi.

▪ ▪ ▪
Epilog. Każdy minimum trzytomowy epopej ma mieć epiloga, bo czytelnik po miesiącu lektury zapomina, od czego się zaczęło. Ciętej konklunzji nie będzie. Cięte konklunzje, podobnie jak ich siostry ryposty, powinny być króciusieńkie, a nie rozbuchane ponad miarę megalomańskimi, nieokiełznanymi, grafomańskimi zapędami autora.

Chciałbym podziękować właścicielkom oszabrowanych blogów, czyli CudomWiankom i Beacie za te smaki i zapachy, co je miałem w chacie. Jak kto chce dostać ślinotoku i zjeść z wrażenia własny język, niechaj tam do nich zajrzy i porozgląda się.

Nu, bywajcie. Kto do końca tej pisaniny dotarł, ten chyba się nudzi - niech do mnie wpadnie, płotek naprawić trzeba, khekhe.

Z kuchennego lamusa: brukiew

Na targu w Paździerzownicy miała baba mak... a nie, to nie to. Brukiew baba miała. No i Pałąkowa kupiła jedną i dla mnie. Wielgachna. Szuwaśko miał przyjść siekierkę pożyczyć, to myślę, zrobię coś do jedzenia żeby na czczo nie pić.

Och, dajmy dziś spokój Czyprakowi, bo niedługo będę gadał po koszelewsku jak zajdę do sklepu po bułki. Dzisiaj będzie przynudzanie z „ą” i „ę”. Zamiast „Baciuk, ty tępa, rozduszona glizdo, a wypad ty soczewicę liczyć, bo przypaździerzę w potylicę” będą padać sformułowania obce mieszkańcom powiatu gliniewickiego: „panie Baciuk, drogi sąsiedzie, byłbym zobowiązany gdyby zechciał pan oddalić się na stosowną odległość, ponieważ rozmowa z szanownym panem nie stanowi dla mnie wyzwania intelektualnego, jak również nie znajduję przyjemności w podziwianiu przymiotów pańskiej powierzchowności”.

No więc jakiś czas temu poświęciłem miły wieczór na eksperymenty z brukwią. Wcześniej nie wiedziałem nawet, jak wygląda. Ano wygląda podobnie do kalarepki. Moja sztuka była naprawdę pokaźna (na zdjęciu powyżej w towarzystwie kalarepek), choć zapewne można też spotkać egzemplarze chodzące w niższych wagach. Na surowo smakuje podobnie do kalarepki zmieszanej z głąbem kapuścianym. Ma odrobinkę ostrości w stylu rzodkiewki, rzeżuchy. Po ugotowaniu staje się uroczo żółta, a jej smak przesuwa się w stronę ziemniaków, choć posmak kapusty jest nadal wyraźny. Niezależnie od sposobu przyrządzenia przypomina mniej wyrafinowaną kalarepkę. Kalarepko-kapustę. Ma sporo witamin, zwłaszcza C i z grupy B. Najbliżej jest spokrewniona z rzepakiem

Wertowanie książek kucharskich i stron internetowych pozwala znaleźć kilka tradycyjnych dań, głównie w kuchniach regionalnych. Duszona z zasmażką na smalcu, gotowana jako dodatek do jagnięciny i żeberek, podawana z ziemniakami albo zamiast nich. W zupie jako włoszczyzna obok pietruszki i marchewki. Nudy, panie. Zakasałem rękawy i z emocjami odkrywcy nowych lądów, tycnąłem temat. Poniżej efekt eksperymentów. Dania ułożyłem według stopnia smaczności. Nu, kochanieńkie, posłuchajcie jeśliście łaskawi. Hola, Czyprak, miałeś iść do chlewa, locha gazów dostała! Ja mówię, skaranie.

Dopiero dziś kiedy jeszcze raz rozmawiałem z moim znajomym Cuglem ze zdziwieniem zauważyłem, że musiałem być ślepy. O, na przykład dlatego. Cóż, gapowe się płaci.

Brukiew duszona z kiełbasą po podlasku

Bierzemy tyle samo kiełbasy i brukwi. Kiełbasę gotujemy w takiej ilości wody żeby była przykryta. Wyjmujemy ją i wrzucamy pokrojoną w kostkę brukiew. Gotujemy do miękkości. Przygotowujemy średnią zasmażkę z mąki i smalcu (ja użyłem tłuszczu wytopionego z boczku, bo robiłem sałatkę farmerską i został mi) podlewając ją brukwiano-kiełbasianym wywarem żeby wytworzył się gęsty sos. Kiełbasę kroimy w kostkę tej samej wielkości, co brukiew i podsmażamy chwilkę na patelni z odrobiną smalcu. Dorzucamy brukiew i zasmażkę. Dodajemy posiekanego rozmarynu, szczyptę gałki muszkatołowej, cukru, soli i pieprzu. Bardzo smaczne danie, oldskulowe. Cholesterol od niego na pewno nie spadnie.

Zupa-krem z brukwi

Zupę zrobiłem na wzór zupy szparagowej. (Przepis znaleziony w książce nie skusił mnie. Ot, rosołek.) W trzech szklankach bulionu gotujemy niedużą marchewkę, pietruszkę, pół selera, cebulę, sporo brukwi pokrojonej w kostkę (ja miałem ten nieszczęsny smalec od wędzonego boczku; pycha, więc czort bierz dbałość o linię) z liściem laurowym, goździkami i zielem angielskim. Kiedy się wszystko ugotuje, odejmujemy twarde przyprawy i trochę brukwi żeby zupa nie była zbyt jednolita. Wlewamy szklankę mleka, doprawiamy curry, chili, maggi i solą, miksujemy. Wrzucamy z powrotem zachowaną kostkę brukwiową i podajemy posypaną zieloną pietruszką lub kolendrą, z groszkiem ptysiowym albo grzankami. Bardzo delikatna, smaczna zupa. Trochę jak dyniowa albo kalarepkowa.

Jarzynka

Kroimy w kostkę ziemniaki, marchew, pietruszkę, brukiew, gotujemy w wodzie albo na parze, podajemy zamiast ziemniaków do dań wszelkich. Niezłe, dodaje delikatnego kapuścianego posmaku.

Surówka z brukwi

Tarkowana brukiew, szczypiorek, sól, pieprz, oliwa. Może być, ale kalarepka smaczniejsza.

Czipsy i frytki z brukwi

Bardzo lubię kalarepkę pokrojoną w cieniutkie plasterki albo jak frytki, i usmażoną na oliwie. Jest z zewnątrz chrupiąca, w środku miękka. Jak delikatne frytki. Sądziłem, że z brukwią będzie podobnie, ale nie. Kolor niejednolity, jakieś to miękkie i wali kapuchą, która we frytkach zdecydowanie przeszkadza.

Brukiew faszerowana

To na koniec, ale nie dlatego, że okropne, a dlatego, że dzień mi się skończył i już nie zrobiłem. Został mi kawałek, więc go zamroziłem i wykonam przy okazji. Fajerwerków się nie spodziewam. Pewnie będzie podobna w smaku do kalarepki, tylko bardziej żółta. Zobaczymy.

Jak mówiła baba na targu: brukiew kupują osoby pamiętające wojnę, z sentymentu, i jakieś, panie, zarośnięte oszołomy. No bo i tak: mamy teraz mnóstwo znacznie atrakcyjniejszych warzyw. Jeśli jednak spotkacie coś, co wygląda jak zmutowana kalarepa, warto nabyć na próbę. Zupa-krem z brukwi i brukiew duszona z kiełbasą to całkiem niezłe jesienne dania, choć wersja duszona mimo lekkości w smaku jest... no, staropolska. Gdyby ktoś znalazł ciekawy przepis, uprzejmię proszę o doniesienie - zamroziłem trochę i w rewanżu nie zawaham się zaprosić na rozśpiewaną obiadokolację przy śliwowincji. A pieśni z naszych schrypniętych gardeł nieść się będą echem po urokliwości koszelewskiej, wplatając się we wstęgi strumieni i głaszcząc czule całuny łąk o świtaniu. :D

Tatowe biesiady: Czebureki - wielkie pierogi z wielką duszą i soczystym mięsem

To ile pierogów zjecie, śmigiełki rośmialne? Dziesięć? Piętnaście? Góra dwadzieście? No więc kiedy was zapytają, ile chcecie czebureków, nie mówcie, że więcej niż trzy. Góra cztery. Bo to nie są jakieś tam pierożki, tylko wielgachne pierożyska. Dobre tak, że aż dziw, że coś tak prostego może być tak rewelacyjne. Dobre tak, że szkoda do nich podawać surówkę czy kapkę śmietany; lepiej żeby nic, ale to nic nie psuło ich własnego smaku. Za chwilę, kiedy powiem, jak je robić, będziecie się pacać w czoło i pohukiwać, że że też sami na to nie wpadliście. Ja się pacałem i pohukiwałem.


Przepis tatowy, bo to Tatowe biesiady są ze śpiewami i lataniem do piwniczki po więcej. Jak ja wam już mówiłem, tatulo zjeżdżał był pustacie bywszego Sowieckiego Sojuza, pługi śnieżne sprzedając. No i kiedyś zapultał się w okolice krymskie, na Zaporoże, gdzie zapoznał żyjących tam Greków. Piotr I, taki car, ich tam sprowadził żeby winiucho i raki dla niego pędzili, i tak zostali. Dobrzy to ludzie, gościnni i szczerzy, ale receptur żywnościowych skąpili. Uraczyli oni tatula czeburekami, a te posmakowały dla niego tak bardzo, że zakradł się nocą do kuchni, ukrył się w kotle na krochmal i bez szparę podglądał, jak te pierogi się robią. Byłoby się dla niego udało, ale kiedy zobaczył, jakie to proste, zaraz pacnął się w czoło i zahuczał „no że też ja sam na to nie wpadł, psia matula”. Kocioł huczenie wzmógł, Grek tatula znajszedł i skrzynka łyskacza poooszłaa! za zdradzenie przepisa, choć on nawet nie grecki, tylko tatarski. Chociaż, może i Grek coś tam majstrował, bo w internacie znalazłem tylko klapnięte cosie z grubego ciasta, a te są cieniutkie, uroczo okrąglutkie, chrupiące, napęczniałe sokiem i aromatami. Może to dlatego, że ciasto jak na pierogi (można jak na filo, z oliwą zamiast mleka), a nie drożdżowe?

Poczytajcie dalej »

Pierś indyka pieczona w niskiej temperaturze

Coś mnie ogarnęło. Leń, a może jesień. Przepyszne czebureki, upichcone wczoraj w ramach Tatowych biesiad czekają i proszą żeby je zapodać, a ja co zacznę coś skrobać, to jakąś kiszkę wyskrobuję. Żeby to jeszcze ziemniaczaną. Może chwilowo priorytety mi się zmieniły i pisanie głupotek poszło w kąt. Od wczoraj robiłem czebureki, kulki tiramisu, kapuśniak na baraninie ze świstunami, karkówkę pieczoną z ziemniakami w czerwonej papryce na kapuście kiszonej, pastę pomidorowo-paprykową, a przed chwilą zrobiłem bejcę do piersi indyka, którą mam zamiar za kilka dni upiec w niskiej temperaturze. Trochę dużo, może mi inwencja poszła w gary, czort. Kto to wszystko zje, to nie wiem. Ja tu tylko gotuję. Dobrze, że tłustowate coponiektóre, Szuwaśkę nakarmię.

To teraz króciuśko, tyle żeby przemóc niemoc. Taka to bejca z oliwy, dużej ilości czosnku, kolorowego pieprzu, kolendry, tymianku, soku z cytryny, soli. Spodobała mi się ta fota z plamkami czerwonego pieprzu, to zapodaję. Jak się ta pierś pomoczy i da pomasować (mrrr), za kilka dni obsmażę ją dla zamknięcia porów i upiekę w 75 stopniach. Po 3-4 godzinach będzie soczysta i jędrna. Tak upieczone chude mięso nawet po kilku dniach w lodówce spływa sokiem. Ale pisałem już o tym. To jak pisałem, to znikam. Idę sprawdzić, czy kurki zjadły podwieczorek.

Tera, misiu, tiramisu tyraj mi tu

 


Znowu dałem ciała. Dotąd jak ktoś rozpływał się nad tiramisu, prychałem i drwiłem, że jajecznicę robi się inaczej, że ciastka i serek wolę oddzielnie, że zmarnowana kawa i alkohol, które można było wypić (co prawda kawy nie pijam, ale zawsze można by ją było przehandlować na coś mocniejszego). No ale w końcu się złamałem, cholerka, i to był błąd. Sądziłem, że to egzaltacja i snobowanie, a to pyszności. A co mi przeszkadzało nie jeść tego specjału? Byłbym jako ta trzcina szczuplutki, zwiewny i wiotki, a tak... wszystkie diety i mozolne rzeźbienie kaloryferka* poszłooo fpiz... no, do tiramisu poszło. Kaloryczna ta delicja, a jeszcze trzeba czekać z zębami na stole aż dojdzie w lodówce... A nu jego.

Recepturę podkradłem od Ptasi, bo przepis był prosty i obiecujący. Dobry wybór. Trochę zmieniłem. Nie wiem, czy na dobre.

Składniki:
▪ 0,5 kg dobrego serka mascarpone,
▪ 4 zółtka,
▪ 10 dkg cukru pudru,
▪ pół łyżeczki soli,
▪ aromat waniliowy,
▪ 15 dkg biszkoptów,
▪ 75-100 ml amaretto,
▪ 300-350 ml mocnej kawy,
▪ kakao albo gorzka czekolada.

Żółtka ucieramy w robocie lub manualnie z cukrem pudrem na gładką masę. Dodajemy wanilię lub aromat waniliowy. Słodycze lubią sól, więc sypiemy troszkę. Dodajemy serek i krótko miksujemy.

Teraz ciacha. Robimy mocną kawę, studzimy i wlewamy trunek (ja dałem rum, ale podobno może być i Bayleys; no, może nie maciaszczykowa śliwowincja, bo się białko w serku zetnie). Bierzemy po biszkopcie, na sekundę - nie dłużej - zanurzamy w podchmielonej kawie i układamy na dnie salaterki lub formy do pieczenia. Posypujemy kakao (miałem tylko jakieś stare, więc starkowałem pół tabliczki czekolady i było git). Na to warstwa serka. Tylko go nie próbujcie, bo smaczny okrutnie. Zjecie wszystko i co, z deseru zostaną nakawowane biszkopty na dnie miski. Na warstwę serowego kremu sypiemy kakao/czekoladę. Teraz znów namoczone biszkopty, kakao, ser. Zafoliować i do lodówki. Co najmniej na noc, a jak kto trenuje do programu „Mam cierpliwość”, to trzy dni. Po tym czasie wyjmujemy, posypujemy czekoladą i wydajemy (jeśli ostatnią warstwę czekolady sypniemy przed lodówkowaniem, wsiąknie w ser i będzie wyglądać mniej wyjściowo). Cie nie mogie, jakie dobre.

Uwaga teraz będzie. No więc uwaga: ja dałem 20 dkg biszkoptów. Wyszły trzy warstwy i smakowało to znakomicie, ale krem był troszkę za mało wyczuwalny. To było takie kawowo-serowe, szalenie wilgotne ciasto. Sugeruję 15 albo nawet 10 dkg biszkoptów żeby krem się wybił. Wyjdą wtedy dwie warstwy i będzie czadersko aż onuce będą spadać z wieszaka.

Każdy, kto choć raz robił ten deser, westchnie zaraz i z powątpiewaniem przewróci oczami: wielkie mi mecyje, toż to podstawowy przepis na tiramisu, phi. No, może i bez wodotrysków, ale smakowe to jest, że niech mnie rosomak przeczołga. Szuwaśko Grzegorz, nasz sołtys - wiecie, który - jak dowiedział się, jakie to energetyczne jest i jak spróbował, to mocą urzędu nakazał każdemu we wsi, chałupa po chałupie, raz w tydzień szykować tego tiramisu miskę w soboty po obiedzie. Nawet z pewną odrazą siadł do internatu i znalazł lodowe tiramisu, i kulki tiramisusowe. Nu, linio, praszczaj.

To jeszcze wytłumaczenie gwiazdki z lida zapodam żeby nie pomyśleliście, że na siłownię chadzam, i idę warzyć krochmal.

____________________________________
* Kupka-Poniatowski Ignacy wymieniał ogrzewanie w chałupie. Kupiłem ja od niego kaloryfer i dłutkiem w nim pracowicie dłubałem. Chciałem rzeźbę nowoczesną pt. „Jutrzenka tolerancji nagabująca młodzianków w drodze do szkoły” na wystawę rzeźby ludowej naszykować. No ale żeby sery i biszkopy kupić, musiałem ja tego kaloryferka sprzedać, czort, i jeszcze dwie diety za delegacje, co ja w nie jeździłem z ramienia powiatu, to też na to poszły. Życie światowe kosztowne jest.

Do spróbowania: tortos

Po to ma się bloga żeby czasem coś zanotować. Inaczej myśl umknie i szukaj wiatru w polu.

Jeden pan Hiszpan, który śmiesznie mówi po angielsku, pokazywał przed chwilą w telewizorze tortos, czyli smażone na głębokim oleju placuszki z fajną jajecznicą.

Pół na pół mąki kukuruźnianej i zwykłej, odrobina proszku do pieczenia, trochę wody żeby powstało ciasto lekko przywierające do palców. Odstawić na 10 minut, po czym formować kulkę wielkości orzecha włoskiego, rozpłaszczać między dwoma warstwami folii, smażyć na nie bardzo gorącym oleju aż przestaną iść bulbony. Wychodzą takie małe tortilki.

Cebulę długo smażyć na oliwie aż skarmelizuje się i będzie pięknie brązowa. Podlać wodą żeby odeszło od dna patelni to, co przywarło, a po odparowaniu wlać odrobinę cydru. Dodać rozbełtane jajka (pół na pół jajek i cebuli), krótko smażyć żeby było wilgotne, a nie tak, jak ja wczoraj carbonarę. Nakładać na tortos i spożywać. Pan Hiszpan kładł na to taki ohydny spleśniały ser, który aż się kruszył i był od tego syfu szary. Ja zamierzam to jeść, więć żadnych obrzydlistw nie dodam.

Miało być risotto, a był makaron, ale za to wyschnięty

- Dzień dobry. Poproszę ryż do risotto, najlepiej arborio.
- Co?
- Ryż do risotto chciałbym.
- No ale że co? Masz pan tutaj całą półkę i wybieraj. W torbie o, ten ładny jest, nie lepiący się, bieluśki, długi i niedrogi. Albo ten. O, ten pan kupuj, bo w torebkach on jest, to się pan nie uwalasz.
- Ale ja chcę risotto zrobić.
- No toż ja nie głucha, słyszę. A bo to raz ja ryzoto robiłam? Najwięcej w niedzielę jak córka z dziećmi przychodzi. Nagotuję ja tego ryżu w torebce, nałożę, panie kury ze śmietaną duszonej i ryzoto jak się patrzy. Wszyscy zajadają aż im się uszy trzęsą.
- To ja postoję, bo mi się jeszcze uleje.

No i tak to, nie było dziś pięknego risotto z chorizo i bobem, które chciałem niecnie podkraść Arkowi. Było za to tagliatelle alla carbonara, ale, cholerka, poszedłem po Smienkę nie wyłączywszy gazu na mojej nowiuśkiej kucheneczce gazowej. Jaja ze srem się ścięły na amen i zrobiła się sucha jajówa z makaronem, więc rozumiecie, wyjściowo to nie wyglądało. Nie powiem, smakowa ona była, ale niefotogieniczna. Pod wieczór zerknę, czy da się którąś fotę wykadrować żeby zapodać tutaj, ale żeby nie było widać porażki.

Ot, pożytek taki, że nie zjadłem wszystkiego, to Szuwaśkę jutro poczęstuję. Boczku dużo jakoś wkroiło się, a każdy kawałek boczku u sołtysa naszego oznacza plus. Dotacje unijne to sami wiecie, kto rozdziela.

Nie udało mi się dzisiaj gotowanie na gazie, oj, nie udało. I pekaes mi uciekł...

EDYTA czyli EDIT: No, wyszperałem coś tam, chyba nawet nie widać suchotnika, tylko mało boczku trafiło się, a dużo cebuli.

Reklama zdegustowana. Nowe tory telewizji

A mówiłem ja dla was, kochanieńkie, jak to z telewizorem w klubokawiarni było? Stał on w odmykanej szafce nad barem i chodzili myśmy na przemówienie prezydenta albo ot tak, na gołe baby polampić się. No ale odpokąd reprezentancja Gliniewic w piłce skopanej podupadła poniżej poziomu gnojówki w cysternie na polu u Pałąków, to my  przestaliśmy być takie beztroskie. Nawet kościelnemu Koszelewskiemu zdarzyło się głośno pięścią w stół łomotnąć i krzyknąć „o, do czarta”, a nawet „och żesz ty, gumofilcem czochrany!”. Sam słyszałem, to wiem. Sprawy przybrały gorszy jeszcze obrót kiedy z naszymi orłami sokołami wygrała Kociałkówka Mączka Kostna Kocielnica, a najmocniejszego składu ona nie ma: sześciuch ich tylko jest, z czego jeden to dziadźko Majcherek, z którym redachtory na przełomie wieków interwiu robiły jak skończył on 95 lat. Na dodatek dnia poprzedniego imieniny ichniego trenera hucznie odprawiały się, więc kopacze z Kocielnicy stali przy linii bocznej i nic, tylko z wiadra wodę pili - tylko dziadźko Majcherek został się na środku boiska, bo dla niego ciężko po trawie jeździ się na wózku. 

Poczytajcie dalej »

Rolada z szynki ze świnki z dynią na dyni, z dynią

Festiwal Dyni zakończony, ale nie znaczy to, że zapominamy o tym warzywie (owocu właściwie), bo jeszcze jej pełno, a poza tym jakie pokłosie akcji Durszlakowej! Toż roku zbrakłoby żeby te cudeńka wypróbować. Trzeba będzie zrobić selekcję. Ja tam przepisy do wyróbowania wybiorę przez losowanie żeby nie skończyć jak osiołek u żłobów, bo on miał tylko dwa, a świetnych pomysłów na dynię dziesiątki. Ale zanim to nastąpi, jeszcze jeden pomysł przyszedł mi do głowy. Wracając dziś z cmentarza zagapiłem się na bure opadłe liście, drzewa nagie, bezwstydne, niebo szare jak błoto w koleinach (bo u nasz w Koszelewie to już całkiem późnojesiennie), i przypomniała mi się dynia i jej optymistyczny wygląd. Aha, tu cię mam, pomyślałem, a po powrocie do domu wykonałem. Dyniową roladę z szynki na musie z dyni, podaną z... nie zgadniecie, dynią.

Poczytajcie dalej »