Tatowe biesiady: Kiszka ziemniaczana - ziemniaczane złoto

Oj, ta kiszka! Niby taka prosta i oczywista, a tyle w niej aromatu! Jednocześnie mięciutka i chrupiąca. Jedzenie biedoty godne najlepszych stołów. Gdybym miał wybrać najlepszą potrawę z kartofli, byłbym w kropce: kartacze, placki, kiszka? No, może tylko wygląd nie za bardzo wyjściowy. Jest to jedna z tych potraw, które na zdjęciach wyglądają jak coś, czym nie są (kiedyś już było o tym), ale smak nadrabia tę niedogodność z nawiązką. Dzisiaj więc przepowiem wam, moje wy koszelewiaki i sąsiedzi, jak myśmy z tatulem (ja jako kuchcik, tatulo szefował) tę chrupiącą wspaniałość wykonywali, bo widzę, że w Sezonie Ziemniaczanym mamy do czynienia ze zjawiskiem  posuchy w temacie kichy. Ciekawe, dlaczego. No, nic po czczej gadce. Rękawy w dłoń, zakasać obieraczki! Mój Boże, odwrotnie! Oj, ta pigwówka i ratafia...

Składniki:
▪ 3 kg surowych ziemniaków,
▪ 1 kg ziemniaków ugotowanych,
▪ 60 dkg surowego tłustego wędzonego boczku,
▪ 3 cebule,
▪ jelito grube jak najbardziej świńskie,
▪ olej lub smalec.

No to zaraz będzie „Poczytajcie dalej »”, bo będą zdjęcia. Kto widział świńskiego flaka rozumie, że osoba spożywająca pyszny posiłek niekoniecznie może znieść dobrze widok surowej kichy zaserwowany ze znienacka i bez uprzedzenia. Kto odważny, zaciska pięści i jedzie.

Poczytajcie dalej »

 










Kartochelki obieramy i tarkujemy jak na placki albo kartacze. Te ugotowane przeciskamy przez praskę i łączymy ze startymi. Gotowane ziemniaki nie są obowiązkowe, ale dodają przemiłej kleistości i delikatności. Pokrojony w grubą kostkę boczek przesmażamy z cebulą, niezbyt długo. Jak nie za bardzo tłusty, dodajemy oleju albo smalcu. Wlewamy do naszej masy. Pieprzu trochę i farsz gotowy. Ma być luźny, lejący. No, to było dość miłe. Odtąd dotamtąd będzie Alien Zone.

Same flaki, Obcy jak cholera








Trzeba pamiętać, że flak ze sklepu mięsnego jest słony jak Morze Martwe po odparowaniu. Jest za to nieźle oczyszczony. Wiecie, co mam na myśli. Trzeba go dokładnie opłukać w poszukiwaniu niespodzianek i namoczyć w zimnej wodzie najmniej na 12 godzin, najlepiej na dobę. Farszu można nie solić wcale albo tylko odrobinę, bo inaczej słoność może zabić i potem wszystkim pić się chce tak, że Maciaszczyk z produkcją nie zdanża. Jeśli macie niesolony flak z hali mięsnej, farsz solić jak do placków, ale nie zazdraszczam mycia tego dziadostwa.

Triczek 1. Od środka flak ma warstwę tłuszczu i charakterystyczne tłuszczowe zgrubienia, jakby szew od pończochy. Dany do środka wtopi się w masę ziemniaczaną i będzie jeszcze bardziej tłusto. Najlepiej więc przenicować go. Tłuszcz znajdzie się na zewnątrz, wytopi się na blachę, a skórka będzie chrupać. Będą was filuternie pytać „a kto tu czipsy je?”.

Czas nakładać. Spinamy wykałaczką koniec flaka żeby farsz nie przelatywał na wylot. Nakładamy łyżką przez drugi koniec. Właściwie wlewamy, co jakiś czas ręką przesuwając zawartość w dół. Ważne żeby nie nakładać dużo. Kiszka powinna być luźna, bo masa kartoflana zwiększy swoją objętość i może ją spotkać rozpuknięcie. Po wlaniu odpowiedniej porcji, koniec spinamy wykałaczką.

Kolonia Obcych

Obcy VII, ładnie zafastrygowany przy odwłoku







Więcej czynności manualnych prawie już nie będzie. Nie przejmując się zapachem rąk, układamy kiszkę na blasze przykrytej papierem do pieczenia, co 2 cm nakłuwamy wykałaczką i wstawiamy do nagrzanego piekarnika.

Triczek 2. Kichę wykonaną według tego przepisu najlepiej piec w niskiej temperaturze. Jak kto piecze na gazie, to na minimalnym. W piekarniku elektrycznym ze 140-150 stopni. 2,5–3 godziny. Długo, ale warto poczekać. Kiszka dochodzi powoli, nie pęka, cały zbędny tłuszcz się wytapia, a skórka... Mrrr!

Nakłuwamy Obcych. Nie tulić mi się tam dosię!








Triczek 3. Nakłuwanie najlepiej wykonać po 10 minutach od wstawienia do pieca. Farsz nieco się rozbędzie i łatwiej będzie operować wykałaczką. 

Czyż to nie jest złoto z kartochla?







Kiszka jest gotowa kiedy pięknie brązowiutka, złota jak miód. Nic nie odda zapachu, który dobywa się z piekarnika. To jeden z najpiękniejszych aromatów kuchennych. No, chleba nic nie przebije. 

Nadal obcy. Czerw. 
A nie mówiłem?


  






Wsłuchując się w delikatne trzeszczenie pękającej osłonki, kroimy spore porcje i z lubością obserwujemy, jak ze środka prawie wylewa się delikatna, wilgotna, pachnąca wedzonką kartochlana masa o konsystencji gęstego budyniu. Mówię wam, poezja. I te brązowe oczęta boczeczku... Ach, połączenie mięciutkiego farszu i chrupiacej skórki! To powinni nagrywać i odtwarzać dla poprawy humoru w słotne dni. I pomyśleć, że kiszka to pomysł biednych chłopów. Z niedostatku ją wyczmonili. Tłuszczu do tego nie używali ani boczku, ale idea do dziś pozostaje prosta jak konstrukcja emocjonalna naszego sołtysa.

Podajemy z kapustą kiszoną oczywiście obowiązkowo inaczej nie widzę. 


Triczek 4. Podczas krojenia lepiej nie odkrajać końcówek z wykałaczkami, bo mogą być zamieszki. Skórka wokół wykałaczki jest najbardziej chrupiąca i stanowi przedmiot pożądania. 

To wyborne danie proponuję robić tylko dla tych, których naprawdę lubicie, bo żądania powtórnego wykonania będą częste i natarczywe. A, jak widać, roboty trochę z tym jest.

Khekhe. Dla wszystkich, dla których zabrakło onegdaj pieczonych ziemniaków, dzisiaj zostawiłem po słusznej porcji kiszuni. Wpadajcie. Pukajcie buteleczką w okienko, to będę wiedział, że to Wy.

▪ ▪ ▪

A na koniec dopiski. Dziękuję Panu Bogu, rodzicom... a nie, to nie ten karteluszek. Otóż, podobnie jak z plackami ziemniaczanymi, grzymłakiem w sosie z pandonli i wieloma innymi potrawami, tak i na tę metod jest wiele. Do farszu można dosypać kaszy manny, bułki tartej, nie dodawać gotowanych ziemniaków, a zamiast nich dać mąkę albo jajko (nie twierdzę, że to dobry pomysł, tylko że ludzie tak robią). Wersja bezboczkowa wcale nie jest gorsza, więc wegetarianie też mogą się cieszyć kiszką. A nie, przepraszam, jelito tylko kolorem przypomina pietruszkę. Przepis podany powyżej to metoda wypracowana przez tatula na polu bitwy i wieloletnich zmagań z pękającą, suchą, zbyt tłustą, niechrupiącą kiszką. Tatulo swój chłop: jak co wie, to do podzielenia chętny, i nie taki nieużyty, jak niektóre: „powiedziałbym ja ci, jak się robi jajecznica, ale to tajemnica”. Znam ja takich, oj.

Oczywiście po wystygnięciu kiszka tężeje i nie ma przeszkód żeby ją odsmażać i z lubością delektować się tym niecodziennym rarytasem, popijając szklanką zimnego mleka albo gorącej herbaty. To ja pójdę, bo mi na patelni skwierczy a ślinka cieknie. Do jutra.