czwartek, 11 sierpnia 2011

Makaron smażony na modłę chińską, ale po naszemu



















Kochane moje sąsiedzi, przyjaciele i znajomki, Koszelewiaki z dziada i baby oraz stonko napływowo. Dla tej okoliczności, że nie mogę ja już patrzeć, co wy tam po chałupach z tarełków wymiatacie, mus dla mnie reanimancję KUKa, znaczy się Koszelewskiego Uniwersyteta Kuchennego proklamować. Że wy nie świecicie od tych benzosanów i innych mulgatrorów, to aż dziw. Musi nasza koszelewska nacja razem ze szczurami przetrwać może ataka jajkowego. Czy tam jądrowego, nigdy nie pomnę.

Jak dla was fasolówa bez fasoli i sznycel wieprzowy z sezonowym ragout i musem kartoflanym przejadła się, to gadajcie, a nie że dajecie zarobić producentom aromatów identycznych z czymś tam. Na zachętę zapodam dziś dla was nowego patenta, abyście też nie kojarzyli chińszczyzny tylko z zupkami w proszku.

Owóż, kiedy wy makaron do rosołu z kostki warzycie i za dużo dla was uwarzy się, to nie dawajcie jego do parnika, gdyż albowiem można go sukcesyjnie spożytkować i szkoda dla prosiaków oddawać nawet jeśli makaron nie własnej roboty, tylko kupny. Taki, wiecie, czterojajeczny na ten przykład, co tłumaczy się, że cztery jajka w proszku na wagon mąki. Kiedy wczorajszy makaron podsmaży się na półchrupko, poleje sosem sojowym, posypie imbirem i czosnkiem, które to indregiencje można nabyć w naszym gieesie, tylko żeby je zoczyć nie trzeba gapić się na półkę z dobrymi tanimi winami, robi się całkiem zjadliwa resztkowa kolacja. Posłuchajcie, jeśli nie macie akurat w garku mrożonych pyz z grysiku kartoflopodobnego.

Składniki:
 ugotowany na miętko makaron (ile jeden chłop nie zanadto głodny zje),
 2 ząbki czosnku,
 z centymetr usiekanego imbiru,
 2 pomidory,
 mała cebula,
 sos sojowy,
 chili, pieprz,
 jakaś zielenina.

Bierzemy ugotowany makaron. U mnie były to maluśkie muszelki. Poprzedniego dnia robiłem je dla Ludwiczak Jadwini. Aby więcej przychylna dla mnie była, namodziłem takie frywolne cuś, że w każdą muszelkę kładłem po dwa pokaźne ziarka ruskiej ikry jesiotrowej i wydałem na sosie z homara z posypką z kolendry i cytrynowego soku. Ale ja nie o tym.

Na rozgrzaną patelnię wlewamy oliwę i wkładamy makaron. Smażymy na sporym gazie aż zacznie lekko chrupać. Wtenczas polewamy sosem sojowym (makaronu podczas gotowania nie solimy, więc sosu dajemy tyle, żeby było dobrze na słoność), czosnkiem, imbirem, sporą ilością chili i, ciągle podrzucając patelnią, odparowujemy płyn. Dorzucamy popiórkowaną cebulę, a po pół minuty pokrojone w drobną kostkę pomidory. Zaraz przestajemy gazować, aby pomidory tylko się podgrzały, gdyż jeśli puszczą sok, makaron też zmięknie.

Na talerzu dodajemy ser. Akurat miałem dojrzewający cheddar, który jest delikatny w smaku, a jego maślana konsystencja ładnie komponuje się z lekko chrupiącym makaronem. Na to jeszcze drobnolistna, szalenie aromatyczna bazylia, i można jeść.

Aha, no właśnie, jak słusznie tu dla mnie sołtys przez ramię charczy, muszę powiedzieć, dlaczego wspomniałem o Chińczyku w ramach tego dania. Okazuje się, że Chińczyk makaron smażony lubi i robi, tylko ciut naczej. Wkłada on gęstwę nitek na patelnię z tłuszczem i smaży bez mieszania aż się zrumieni, po czym zgrabnym ruchem odwraca na patelni powstały makaronowy placek i przypieka z drugiej strony. No a ja, ponieważ wiem, moje wy koszelewiaki kochane, że jeszcze widelcem to może i władacie, ale noża używacie tylko do sprawiania trzody, zapodaję recepturę, do której nóż nie jest potrzebny, więc i pociotka, i sołtysa zaprosić możecie bez wstydu (Szuwaśko mi tu na ucho chrabocze, że sołtysa obowiązkowo, tylko słoniny zadać słuszną garść, a nie żałować).



  ***       Reklamowa zagajka sponsorowana       ***  

Maciaszczyk mówi, Maciaszczyk radzi:
Wy śliwowincję pijcie, kamradzi.

MACIASZCZYK.
Samo zdrowie z serca bagien.

  *** Koniec reklamowej zagajki sponsorowwanej***  

10 komentarzy:

  1. Imbir wyszedł, i o ile nie będzie problemu z nabyciem, to jutro się zrobi sobie na obiad. Tzn. zrobi się;-)

    PS. Antoni z wojaży zadowolony? Trzoda z tęsknoty nie pomarła? ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. O, Antośku Powrócony... Wypoczęty?
    Gdyby nie to, że makaron rzadko bywa w moich szafkach już bym robiła - na pewno przypiekłabym na chrupko tak, jak było u mamy kiedy makaron zostawał...

    OdpowiedzUsuń
  3. dawno mnie tu nie było, o KUKu to pierwszy raz ja słyszę, ile czesne wynosi? ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Z centymetr to bardzo piękna miara długości :)))
    To woda na mój młyn, bo zawsze słyszę, że kobiety wyjątkowo nieprecyzyjnie się posługują jednostkami miar (szczypta, odrobinka, do smaku...) :)))

    OdpowiedzUsuń
  5. Lubie odsmazany makaron ! Super wersja, moje smaki !·
    Pozdrawiam powakacyjnie !

    OdpowiedzUsuń
  6. Nigdy nie odsmażałam makaronu, hmmm... nie wiem, dlaczegóż. Twój wygląda jak jakaś czerwona soczewica, po samym zdjęciu bym się nie skapczyła. I dopiero opis (wszak jezdeś i mistrzem słowa, ha!) roztoczył przede mną wizję pysznej potrawy...

    OdpowiedzUsuń
  7. A ja w ogóle pierwszy raz tu jestem, zachwyciłam sie przepisem i Twoimi miarami :D I makaronem, a jakże!

    OdpowiedzUsuń
  8. Dikejko, Ewelajno, powrócony z wojaży, a jakże, ale tak się rozwojażyłem, że ani skrobać po blogu się dla mnie nie chce, ani na komenty odpowiadać.

    Aga, Ty do takiego uniwersyteta to chyba na wykładowcę byś się mogła nająć, bo w nim ja tych moich sąsiadów oduczam pożerania cięgiem salcesonu i pieczonej słoniny w panierce ze smażonego boczku.

    Ewo, a bo każdy lubi inaczej, a czy da się 7 gram, czy 8, co za różnica, a poza tym gotowanie to przyjemność i kombinowanie, a nie robota w aptece. Powiem więcej: kiedyś postanowiłem zrobić chleb. W przepisie stało, że 278 gram mąki, to se pomyślałem, że skoro z dokładnością do 1 grama, to nie można nic mataczyć. Wyszedł mi glut, który prosto z piekarnika poszedł do kosza, a ja się zraziłem do pieczenia chleba. Gdyby było napisane "ok. 25 dkg mąk, żeby ciasto było elastyczne", to miałbym chleb na kolację.

    Grażynko, odsmażany makaron, podobnie jak ryż, jest wielki!

    Mamamarzyniu, wszystko przez sos sojowy. Można też zrobić w ciapki: przed dolaniem sosu część makaronu zdejmuje się z patelni i wkłada na sam koniec. Część makaronków jest wtedy brązowa, część jasna i jest wesoło, wszyscy się cieszą i przepijają do siebie ze stakanków :)

    Kuchareczko, miary są takie żeby na mnie nikt do sołtysa nie skarżył, że coś źle podałem ;)

    OdpowiedzUsuń
  9. świetny blog, takiego jeszcze nie czytałam.

    OdpowiedzUsuń
  10. A to i nic dziwnego, że nie czytałaś takiego bloga, bo u nasz w Koszelewie ludziska więcej niegramotne są i poza mną nikt bloga nie prowadzi. Kiedyś kościelny Koszelewski miał bloga o strojeniu organów, ale zamknął go jak skończył opis ostatniej piszczałki i się dla niego tematy pokończyły :)

    OdpowiedzUsuń