Rdestówka

Wywołany do tablicy przez urocze blogerki, dokonałem stanięcia na uszach ażeby zdobyć przepis na nalewkę na rdeście, co o niej onegdaj nieopatrznie napomkłem ja tu. Skaranie boskie z tymi dziewczętami. Twarde są. Zbywanie ani krygowanie się na nic się zdało. Ohoo, to nie Ludwiczak Jadwiga. Nie popuściły ani o piędź. Wiłem się, kluczyłem, a one nic tylko rdestówka i rdestówka. Ugłem się, bo przecież przewierciłyby na wylot. Aha, wiśta wio, łatwo powiedzieć! Receptura na taką rdestówkę w oknie gieesu nie wisi wszak.

Najsamwpierw poszedłem byłem do Bazyluka Kazimierza, bo ostatecznie to jego wypusk rdestowy był, a on do mnie, że a idź ty w kibieni, jaka receptura, jaka rdestówka, oczadział ty ze wszystkim, czy może trochu jeszcze nie do końca puknięty. Obśmiał się jak mysz z nietoperza i mówi, że nieźle nabąblowany musiałem ja być skoro dla mnie zdawało się, że na rdeście nalewkę piłem. Pić to owszem, piliśmy tęgo, ale wytrawną waniliową ryżówkę. No bo kto by, sapał majtając orczykiem, bo z targu wrócił właśnie i ogierka wyprzągał, kto by rdestu do dobrej samogonki dodawał, to chyba pomylony jakiś tylko. Nasłuchałem się, nie powiem. Dobrze, że choć uraczył tą ryżówką. Nu, może to i to samo, czym my wtenczas delektowaliśmy się...

Maciaszczyk, do którego poszedłem zaraz potem ażeby maluśki gąsioreczek na myślenie zanabyć i któremu przedstawiłem kłopocik, zdjął czapkę, podrapał się po łysinie i, przymrużywszy dociekliwie oczy, swoim zwyczajem powolutku produkując słowa wycedził, że on dla mnie może zwiększyć zniżkę, co ja ją na śliwowincję u niego posiadam jak dla mnie za drogo, ale żebym więcej nie pił barbeluchy na karbidzie od Grzegorczyka Józefa, bo na mozgi rzuca się ona.

No a Pałąkowa to i patrzeć na mnie nie chciała po tym, jak my z Radziulisem Czesławem podczas ostatnich rozgrywek w durnia i we wojnę przywiązaliśmy dla niej bronę do nogi, ona tego nie zauważyła i wróciwszy do chałupy narobiła tą broną bałaganu. Zduna wzywać musiała, że o szklarzu nie wspomnę. Przebłagałem ja ją później nowymi workami jutowymi na kartofli i karczochy, ale o rdestówce to my wtenczas nie pogadaliśmy.

Ostatnią deską ratunkową stał się tatulo, który, jak wy może wiecie, światowy jest człowiek i z niejednej gospody chyłkiem wymykać się musiał. Myślę, kultywatory po całym Sowieckim Sojuzie rozprowadzał, a radziecki człowiek to pewnikiem ze wszystkiego toczył jakie dobro oprocentowane należycie. Widzi mi się jednakowoż, że rodziciele moi nie pojęli, o co dla mnie rozchodziło się, bo mamula zaraz rękę do czoła dla mnie przyłożyła, rumianku z melisą parzyć chciała i kazała wodzić oczami za palcem.

Tfu, psia jucha, przepisa nie zdobyłem, a Baśka, Monika i Oczko zapalczywe są i nie popuszczą, mowy nie ma. Wiecie, jak to z kobitami. Lepiej już komornika pod swój dach przyjąć, niż z babą na udry iść. Ot, popadł ja w kałabaniu a czort karty rozdaje. Zostałem zdany na siebie i własny pomyślunek. No ale z drugiej mańki, podumać niby że możno, podumałem; wspomaganie u mnie jest, a i koncept pojawić się potrafi ze znienacka... No bo na ten przykład, kto zeszłego lata do budyniu z malinami dodał przyprawy do ogórców, rozmarynu, kaparów, otrębów i surowego śledzia? Jeść nikt tego nie chciał, ale nowatorsko było, że cie nie mogie. Modestyamary miękną normalnie.

Podrapałem się po głowie i po klacie, i poczłapałem do kościelnego Koszelewskiego. Żywiny dużo on trzyma i ma we workach różnego ziela nasuszonego moc. Najpierw mówi, rdest kiszony tylko ma, ale na co dla mnie kiszony kiedy ja nalewkę robić zamiaruję. Pogmerał w stodole i znalazł kilka worków nienapoczętych. Opróżniliśmy zatem gąsiorek, co ja go na wymianę przyniosłem, ale tylko jeden, bo Koszelewski na mszę na szóstą szedł, to rozwojażyć się nie mógł ażeby księdzu proboszczowi barbeluchą w nos nie chuchać. O, nasz ksiądz proboszcz silnie wyczulony na aromaty spożywcze i jak co od kogo poczuje, dawaj pogadankę obświadamiającą rozpoczynać, a gadane ma jak mało kto.

No to co było robić, poszedłem do domu, na chwilkę tylko wstępując po drodze do Szuwaśki, bo coś dla mnie w gardle utkło, jakiś kłaczek czy cuś, i przepłukać chciałem żeb zakażenie nie wdało się. Następnego dnia z samego rana jak tylko doszedłem do chałupy, rozpocząłem eksperymenta. Próbowałem i tak, i tak, ale najwpierw musiałem sprawdzić, czy samogonka w każdym jednym gąsiorku smakuje tak samo. Olaboga, co tam dla mnie powychodziło! W jednej miednicy ta rdestówka pyrkała i pryskała na fitalowo, ta z wiadra znoweś wysunęła macki i zapytała, którędy na Galapagos. Trochę bieganiny miałem, bo walało się to dziadostwo po całej chałupie, a suszony rdest chrzęścił pod gumiakami.

Nieudane wersje wylałem do głębokiego dołu z dala od studni i przywaliłem kamieniami żeby psy nie dorwały się i nie świeciły potem oczami jak te badyliszki. A tę, która najwięcej udała się, zapodaję ja tu i z wrodzonej przekorności życzę smacznego.

Składniki

▪ miska suszonego rdestu,
▪ gąsiorek barbeluchy,
▪ wanilia i trzy laski... a nie, trzy laski wanilii,
▪ 7 łyżek wody różanej,
▪ 50 dkg boczku wędzonego,
▪ chleb albo kartochli.

Do gąsiorka dodajemy 5 łyżek wody różanej i wanilię, zmniejszy to ogólny caping. Odstawiamy na dni kilka. Rdest namaczamy we wodzie z dodatkiem 2 łyżek wody różanej. Wody tylko tyle, żeby rdest namókł i się rozbył. Odstawiamy na godzinę. Boczek kroimy w plajstry, chleb albo kartochli jakkolek.

I teraz tak: o ile ktoś koniecznie musi, garstkę tego rdestu wrzuci niech do gąsiorka, ale nie za dużo, bo hadki okrutnie i trawą daje. Resztę namokniętych badyli wwalamy do parnika i zadajemy świnkom, a zawartość gąsiorka sączymy przegryzając skwarkami boczkowymi i kartochlami albo chlebem, i wydłubując zielsko spomiędzy zębów, jak kto ma.

A na przyszłość pizgnijcie mię w łeb jak ja durnoty z sufitu o wymysłach bimbrowniczych pisać znoweś zacznę, pomorek.