Jak w 10 minut stracić pół kilo i zrobić komuś dobrze

 

Dzisiaj wykonam agitkę. Wbrew tytułowi, nie będzie to opis diety cud, dzięki której do południa stracimy brzuchola, co się za nami ciąga po ziemi. Właściwie to w ogóle nie będzie to opis żadnej diety (o masz, i czytelnictwo poszło na łeb oraz na szyję!). Krwawo będzie, ale o kaszance także nie będzie mowy, ani o filmie klasy U, w którym trup ściele się pokotem nawet jak nikt nie szczela.
Będzie krwawo, bo będę dziś gadał o utaczaniu krwi szast prast.

 

Spokojna mandolina: żadnych pijawek, żadnego średniowiecznolecznictwa — tylko i wyłącznie altrujastyczne, bezinteresownościowe oddawanie krwi dla tych, którzy akuratnie gorzej brykają. Bo nigdy nie wiesz, jak skończy się dzień, jak mawiał wieszcz, wchodząc do oberży z napisem „okowita do woli za 2 talary”. Czyli że i do ciebie, Matysku, przyjść może Kryśka. Cy cuś.

No to lecimy z tą agitką. Oddawanie krwi jest lekkie, łatwe i nie nieprzyjemne. Boli tyle, co wkłucie igły, czyli nic; trwa z 10 minut (oddaje się ok. pół kilograma, więc wydało się, skąd te liczby w tytule), a przy okazji zrobią morfologię (jak się poprosi, to i chonesteror i cukier, choć po prawdzie, to cukier wolę ze sklepu, niż z bambumblatorium), dadzą kawy, soku, słodką bułkę, a mili i uprzejmi wszyscy! a nowiuśkie kachelki wszędzie! komputryzacja, telewizory, muzyczka, normalnie jak w Leśnej Górze albo i u samego Hausa. Przy wyjściu torba z czekoladą (ten, tego, i zwolnienie z roboty na ten dzień...) i możesz już dumnie obnosić się z plajstrem na zgięciu łokciowym. Ha, są tacy, co trzy dni chodzą z takim plajstrem, tak się chcą przed całą wioską pokazać. Bywa, że i słoma się popod ten plajster dostanie, kawałek boćwiny albo wykałaczka z oliwką od martini, bo trzy dni to szmat czasu, a roboty na gumnie — moc.

Po wszystkim człowiek dumny z siebie jak indor po udanych zalotach, że się na coś przydał i nie pobiera tlenu nadaremno; duma go rozpiera i ma zapewniony euforyczny nastrój do końca dnia (no, chyba że w chałupie pokaże się, że w gąsiorku śliwowincji na trzy palcy a Maciaszczyka nie ma w obejściu, bo pojechał do miasta po drożdże). Dlatego seans wampirowy jest dobry na czas chandrowy. Krewka luj i praszczajcie, smutki, gdyż oto nadchodzi wielki i nieugięty Bolo, co się igłom nie kłania.

Tycając Maciaszczyka, tycłem ważny minus ujemny tego całego donatorstwa. Wystawcie sobie, trzy dni pić uprzednio nie można. Całe trzy dni, o matuchno! I to nie na spółę, że jak my się w trzech zaweźmiem z Radziulisem Czesławem i Pałąkiem Kazimierzem i bez jeden dzień nie popijemy hardo, to wyjdą dni trzy; ściepa i jeden do stacji krwiodawczej udaje się z misją specjalną typu „Rambo w bunkrze pełnym japońskich skrytobójców”. Nic z tego. Trzy dni każdy jeden, dodatkowo nic a nic leczniczych kropli przyjmować nie można. Żeby pacjent na stole nie intonował potem „O, mój jedyny ty rozmarynie, a nie rozwijałbyś się może ździebko?” i nie domagał się ogóreczka w trakcie resekcji jelita grubszego, rozumiecie. Twarde i ciężkie termina stawiane są na drodze ku uszczęśliwianiu ludzkości, czort.

Piszę ja to wszystko, moje ździebełka łachotliwe, bo wczoraj byłem u tych kłujów i się nakłułem, i najszła mnie refleksyjna zaduma kiedy policzyłem szybciutko na paluszkach moich smukłych jak u pianisty, że dałem se już wytoczyć więcej krwi, niż mam w sobie. Nieźle, co? Więcej mojej krwawicy zaiwania gdzieś po świecie w żylnych arteriach, niż we mnie. Czary z mleka. Znaczy się z człowieka.

Tych, którzy dotąd nie posnęli, ani — wątek utraciwszy w meandrach przygłupastycznych wywodów — nie klkli na link do streszczeń seriali, chcę namówić na wycieczkę z upustem do wampirowa. Zachodu niewiele, a można dać komuś trochę więcej czasu ażeby doznał jeszcze smaku świeżego chleba z oliwą albo muśnięcia zwiewnego kochaną dłonią. Pomyślcie o tym.

Na koniec — żeby nie było, że ani to kulinarne, ani koszelewskie — chcę powiedzieć, że wkrótce tematem Tatowych biesiad będzie kaszanka krwista jak piekło i zbocza Monte Cassino. Do uwidzenia państwa. Niech wam buraki skiełkują. A jutro przyprowadzę tu ze sobą fajną babę.