Wietrznie, w porywach

Nikt tu tego nie czyta, tak ja i zapodam poetyczność.

Znów zamyśliłem. Noc nas kołysze, zegar tykaniem usypia czas.

W oddali miasto od dawna śpiące nie głuszy ciszy w nas.

Gdzieś pies zaszczeka, gdzieś radio gada, noc smyczkiem wiatru gra.

Księżyc gdzieś usnął pod chmur pierzyną — chyba zostałem sam.

Więc siedzę sobie, a cisza piszczy. Ktoś w okno puka. Wiatr.

Wejdź, wietrze, bracie, niech cię przytulę! I tak nie chciałem spać.