Tatowe biesiady: Solanka. Zupa lekka, a solidna

Taka to zupa, że aż strach. Je się, jakby wodę się piło, choć kalorii i chorestenolu w niej w bród. Nie dla cieniasów. Słona, kwaśna, pikantna. Nie dziw, że za wschodnią granicą na kaca polecają. Kto jak kto, ale one o kacu pojęcie mają. Ale nie bójcie się, ludzie trzeźwe od pokoleń tak samo jej dobroć docenią, tylko gdzie ich spotkać. Luksus to jest, bo to nie fastfud. Dwa dni wcześniej robienie się zaczyna. Pieści się ją, pieści... A potem ona nawzajem. Pieści, pieści... Ach!

Poczytajcie dalej »

Przepisa to tatko przywiózł, jak na wszystko, co dobre. Przepowiadałem ja dla was, że dostarczycielem pługów śnieżnych w bywszych republikach sowieckich on był? No więc był. Jeździł on po tym całym ruskim aerale tymi pługami, a duszą towarzystwa przy okazji będąc, wszędzie przyjaciól on dla siebie zjednywał. W następną niedzielę to my kiszkę piec będziem, ale potem – jak tatko pozwoli – czebureków narobim, na które to recepturę zapodali tatku Grecy, które na południe od Woroneża mieszkają. O, taki to tatko, że diaspora grecka narodowym bohaterem zrobić jego chciała, bo nieprzepity on był. Grekom łatwo poradzić, ale Ruskiego w popijaniu winogronówki przebić niełatwo, wierzcie. A ile pługów śnieżnych on nasprzedawał! A jeden generał ruski swatać jego chciał ze swoją córką syberyjską. Ot, i w jurcie rodzony ja by był.

Jak by nie było, dzisiaj o solance gadka tu będzie. Nie jest to polska zupa, a już na pewno mniej, niż niby że francuska cebulowa. Dobrością swoją tak jednak ludność zjednuje, że czort, nie wiem, czy więcej robić ją będę. Wczoraj na wyjazd my z brygadą naszykowaliśmy się, i tatulo mój (przyjaciół moich przyjacielem będąc) tej zupy narobił. Tam nad Czarną Hańczą w Głębokim Brodzie to my mieliśmy karkówkę w kapuście, kaczkę z jabłkami, wędliny od tatki (a jakże), i słoninę mrożoną od chłopa. Żeberka z cebulą też były, co je Radziulis Czeslaw narobił, i ciast wybór od Bondarukowej Wandy. A one biesiadniki co? Solanki dolej. I mówią Antoni, ty się do gotowania nie bierz. Niechże gotują te, dla których wychodzi. Nu, recenzja jak się patrzy, co nie?

No to teraz przepowiem ja wam, sikoreczki syberyjskie, jak tę zawładującą podniebieniami zupę robić należy. Tatowy to przepis ze samego serca Rosji, więc słuchajcie uważnie. Żeby nie było, powtarzać nie będę.

Składniki na 3 litry zupy (zróbcie dużo, bo będą dolewki):
▪ 1 nerka świńska,
▪ 25 dkg mięsa wieprzowo-wołowego,
▪ 2 cebule,
▪ 2 łyżki masła,
▪ puszeczka koncentratu pomidorowego,
▪ 4 ogórki kiszone,
▪ 3 parówki,
▪ dużo oliwek zielonych i czarnych (2 małe słoiczki),
▪ pół szklanki śmietany,
▪ 1 łyżka mąki,

▪ po pęczku pietruszki i koperku,
▪ sól, pieprz, ew. maggi.

Nerkę najwpierw moczymy przez 12 godzin w wodzie (wiecie, to w końcu nerka) i gotujemy, usuwając wcześniej tzw. miedniczki, czyli przewód moczowy. Siekamy. Gdyby kto pytał, nerki są niezbędne. Bez nerek będzie zupa. Z nerkami – solanka.

Na mięsie gotujemy rosół. Mięso siekamy drobno. Drobno siekaną cebulę przesmażamy na szklisto na maśle (masła mi tam nie żałować!) i dajemy do niej koncentrat pomidorowy. Chwilkę dusimy.

Do zupy wrzucamy nerki, cebulę, posiekane mięso, posiekane ogórki, przepołowione oliwki, poplasterkowane parówki. Gotujemy minut 15, po czym dorzucamy śmietanę z mąką. Do tego pietruszka, koperek, sól albo maggi (ta przyprawa w płynie, a nie Maggie O'Connel, powabna pilotka z „Przystanku Alaska”), pieprz, koniec. Teraz zupę przykrywamy i czekamy minimum godzinę, a najlepiej noc.

Wlewamy na talerze. Do każdej porcji dajemy plasterek cytryny. Nie pieścimy się z tymi plajsterkami, tylko podduszamy w palcach żeby kwasku do zupy one dały. Jemy z białym pieczywem. Najlepiej z bagietką. Może być bułka wrocławska. Ciemny chleb, mimo że zdrowszy, najmniej dwa metry od stołu.

No, tak to szło. Tylko nie narzekać mi, że jak zrobicie, to potem goście nie chcą jeść najlepszych frykasów, tylko domagają się solanki. Na własną odpowiedzialność ją robicie, i tyle. Aha, i ona to je się letko, ale solidność swoją ma, więc nie łączcie jej z golonką ani innymi ciężkimi daniami. Ot, żeberka w cebuli, kaczka jabłkowa i wystarczy, hehe.

Na koniec pokażę ja wam, wy moje koszelewiaki targane za poliki, w jakich okolicznościach przyrody my przebywaliśmy. Och, Suwalszczyzna, och, Pojezierze Augustowskie... Jak dobrze, że letniki w góry jadą!

Jesień. Pomościk. Sucha Rzeczka, przed sklepem. Sceneria przypadkowa. Tam wszędzie tak.

Też Serwy. Królowa. Królowa jesieni. Królowa życia, świata, moja. Jak kto myśli, że wspanialszą widział, niech ziemię udeptuje i rękawicę podeśle.

Tak się pije, tak się pije tekilę.

A tak się struga zmrożoną słoninę. Mrrr, wędzoną.