czwartek, 18 lutego 2010

Powrót do pieleszów

















O, dawno mnie tu nie było! To się rozgaszczam i będę wam nawijał makaron na uszy. Jak dobrze wrócić się nazad do chałupy. Nie ma to jak w domowych pieleszach  1 . Śnieg odgarnąłem, drzwi odemkłem i jestem. Przysuwajcie się do pieca, bo chałupa jeszcze nie nagrzała się, i posłuchajcie jeśliście ciekawi. A popijajcie grzany krupniczek z cytryną z garczka na przypiecku, to was zamróz odejdzie zaodraz. Tylko skupcie się, bo na koniec powiem wam, dlaczego Antosikowa ma w papę.

No to będzie tak: Wyruszyłem ja z dwururką i procą na dzikie baby ażeby ciekawość zaspokoić i sławy zaznać, a może i podjeść niekiepsko. Zaczajałem się, przycupywałem na bruźnie, filowałem z młodniaków, ze znienacka wyskakiwałem z zasp śnieżnych i z kęp turzycy na uroczyskach, ale na nic mój trud, pot i łzy. Nie powiem, łzy to nie z rozpaczania, a jak samogonka nie w etu jetku szła (znakiem mówiąc w niemieckie gardło albo też we francuskie dziurkie), czyli po naszemu jak zakrztuszywałem się. Z siedymdziesiąt wolt ona, łajdadczka, mieć mogła. Ale trud, a zwłaszcza pot, to najprawdziwsza prawda. O, jeszcze czuć, bo onucy ciepłem w sionce. Pałąkowa aż wdepła zagadnąć, czy aby dla niej końkurencji w wyrobie zepsutych serów nie uskuteczniam ja tu.

Coś dla mnie zdaje się, że nie o onucach przepowiadać miałem. Czek, mam to, mam to! Dzikie baby.

No więc, turkaweczki miluchne, kluczyłem, zachodziłem, tropiłem, niuchałem, ale nic tylko dziki, sarny i bąkoszczety gombolońskie. Żadnych dziwnych obcych śladów nie znajszłem. Ot, pomorek, pośmiewiskiem we wiosce stać się mogę z pustymi ręcami wróciwszy, dumałem przy ognisku w mroźne noce, wlampiając się w obłoki pary co mi z gęby leciała i ginęła w pląsaninie śniegowych płatków, przypatrując się, czy mi barbeluszany opar nie pokaże, jak te legendarne dzikie baby wyglądają. Sprawdzałem co i rusz, czy śliwowincja w gąsiorku szkłem nie nasiąka, lecz jak to mówią: dumał nie dumał, carom nie budziesz. Co by nie począć, polowania zaniechać – niehonorowo. Poszerzałem więc okręgi poszukiwawcze, na coraz dziksze a nieznane domeny zapuszczałem się, wszelako dzikich bab jak nie było, tak nie było. Dzikie krowy i owszem, dzikie borsuki – tak, dzikie kalesony – a jakże, ale ani sztuki żywiny, która za dziką babę uchodzić by mogłaby. Wrróćć, kalesony dzikie nie byli, ale samopas na sznurku wisieli, a że rozmiar mój, tom se ich wziął, tylko trochę się połamały jak je do plecaczka wciskałem, gdyż silnie zmrożone były. Fajne takie, w truskaweczki, z różowymi pomponami przy nagawkach.

Już miałem się wracać, bo to, panie, śliwowincja ku końcowi się miała, ale patrzę, piaskowa górka przede mną, na niej sosenki nieduże, to może i siedlisko dzikich bab tam jest? Podkradam się, wychodzę na tę górkę, a za nią – jeziooorooo. Ale takie zajebiaszcze, takie wielgaśne, że końca nie widać. Śniardwy albo i Bajkał, myślę, ale zaraz pokazało się, że woda słona.
















I tak to, papużki wy moje falbaniste tititi, bez nieuwagę dotarłem nad morze nasze, morze, my cię będziem wiernie szczec, wiernie szczec. Noo, to popadł ja w kałabaniu, a czort karty rozdaje. Najsamwpierw wogle nie wiedziałem, że to nasz polski akwen kochany jest, bo jak poszedłem do takiego jednego miasta, co koło brzegu się znachodziło, to cięgiem szwargotanie słyszałem. Umyśliłem prędziutko akcję dywersacyjną przedsiębrać ażeby ziemie prusacze do Macierzy przywrócić, ale w Polsce ja byłem, tylko tych hendechochów  tam najechało jak na Westerplatte w trzydziestym dziewiątym. Same niemłode. Jak nic geriatryczne oddziały szturmowe nasłane dla osłabienia naszej czujności i wyniuchania, po czemu kartofli na ryneczku stoją. Później dowiedziałem się, że nie mają oni wrażych zamiarów, chcą tylko posanatoriować się i popatrzeć, gdzie ich tatko dzielnie karabinem przestrzeń życiową dla potomności powiększał. To nie mogli dla mnie tego powiedzieć zanim ja te skalpy zebrałem?

Z dzikich bab nici, wracać się piechty nie uśmiechało się dla mnie. Sprawdziłem prędziutko rozkład pekaesów, spisałem kredą na cholewie gumofilców wszystkie 19 przesiadek i poszedłem uzupełnić zapasy, bo w gąsiorkach pustowato było już. Zjadłem pyszne pierogi smażone w głębokim tłuszczu z... cebulą. Nie posypane smażoną, tylko napakowane surową, która podczas smażenia straciła ostrość, ale pozostała lekko chrupiąca. Bombunia. Miodóweczkę z cytryną też tam mieli niekiepską (na wypadek gdyby Maciaszczyk kiedyś skomputryzował się i czytał te moje tu pisaniny dodam, że maciaszczykowa produkcja jednakowoż lepsiejsza jest, a przynajmniej bywa).

Co było dalej opowiadał nie będę, ponieważ pekaesy na oblodzonych i obśnieżonych drogach rozwijały prędkość 25 km/h, więc nudy i dłużyzny miały miejsce. Ludziska wyskakiwały w biegu, podbiegały do przodu, wtykały butelki w śnieg, czekały na autobus i z zimnym napojem wracały do środka. Powiem dla was, że czasu ja w wuj miałem, to siedziałem i sam ze sobą w pamięci sympultany szachowe rozgrywałem (wszystkie wygrałem, tylko raz się zamyśliłem i za dużo miodówki cytrynowej na raz łyknąłem i nie pamiętam, jaki był wynik). Wymyślałem też dla kierowców podchwytliwe zagadki i zabawne opowieści żeby ich śpik nie ogarniał, przez co z 19 zrobiło mi się 28 przesiadek. Nie wszyscy mają poczucie humoru, nie wszyscy. No ale najważniejsze, że o tych dzikich babach rozmyślać mogłem do woli, bo dzięki temu zacząłem kojarzyć fakty. Po powrocie jeszcze sprawdziłem i wyszło takie cuś.

Jak te baby spod Paździerzownicy szły dziewięćsił rwać to Bandziuk Helena zoczyła dzika, co jego kłusowniki nie dobiły. Powiedziała do swej towarzyszki „Antosikowa, patrzajcie, ten dzik je słaby! Łojezusieńku, dalejże, po chłopów biec nam mus, same jedne we dwie nie uradzimy!” i pobiegła po starego. Pamiętam jak dziś, niezłe pieczyste potem zrobiła. A ta stara cholera Antosikowa usłyszała „Patrzajcie tam, dzikie baby” i przez nią ja pół Polski na nogach przemierzać musiałem że omalże do Szwecji nie przebiłem się.

To już wiecie, dlaczego dla Antosikowej należy się w papę, a teraz dla was powiem, króliczki bieluchne, czemu mnie tu tak długo nie było. Ano bo się zasadzam na tę złą kobietę. Myśli ona naiwnie, że jak się w chałupie zamknie, zabarykaduje drzwi i spuści psa to jest bezpieczna. Hehe, a bo to długo bez jedzenia i kibla wytrzyma? Toż u niej bardaszka za stodołą. Pełnimy my z sołtysem naszym, Szuwaśko Grzegorzem i Radziulisem Czesławem warty honorowe przed jej zagrodą. Maciaszczyk donasza dla nas co dobrego żeby myśmy nie zmarzli. Czekaj ty, Antosikowo, ty jedna plotkaro ty, w smołę i pierze odziana chodzić będziesz i ksiądz proboszcz na sumę nie wpuści cię.

Przy okazji wydało się, że Radziulis Czesław w Świnoujściu komórkę pod schodami ma, co ją kupił za pieniędze, które dostał po rozpadzie pegieeru. Wypożycza on ją, jak to on mówi, faszystowskim turystom żeby na owies dla kasztanki mieć. Następną razą pojadę ja tam do niego najodować się. Słyszeliście wy coś o tym, nalewka jodowa? Może to być? No, idę, okna mchem obtkam. Bywajcie.


–––––––––––––––––––––––––––––––––––
 1  Co to te pielesze są to ja nie wiem – mam nadzieję, że nie pieluchi jakieś, i że choć trochę procentów zawierają. Przepowiadam jak ludziska w Gliniewicach gadają, i życzę dla nich po dobroci, żeby te pielesze to nie było nic, za co Szuwaśko sadza na żerdkach.

 2  Hendechochy – od „Hände hoch” – w latach 1939-1945 najczęściej spotykane pozdrowienie turystów niemieckich. Oznacza „Może porobimy pajacyka dla zdrowotności?”, „Którędy na Moskwę?”, albo „Czy ktoś widział mojego pancerfausta, donerweter sznela?”.


A na koniec z okazji Dnia Kota kocurom, koteczkom i wszystkim swawolnym psotnikom życzę pełnej michy i dużo myszek. I niech was miziają. Satyrka na kotka była tu.


„O matuchno, znowu ci paparaziarze. Rób tę fotę i naginaj po wątróbkę”

21 komentarzy:

  1. Ot i doczekała ja się! :D
    Ponownie: wszystkiego najlepszego w Dniu Kota!

    OdpowiedzUsuń
  2. Zajrzę ja do Ciebie,jak będziesz przymierzał te kalesony zdobyczne w truskawki i z pomponami, bo takich, jak żyję to nie widziałam !
    Oj, brakowało Ciebie Antoni, brakowało. Smutno było, nie miał kto stakańczyków napełniać. A dobry ten Twój krupniczek pity na przypiecku :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Antosikowa trochę pokręciła, to fakt, ale za to przyczyniła się do wyprawy. Poniekąd :D
    A z wyprawy nie wróciłeś z pustymi rękami, jakby nie patrzeć.
    I jak ona teraz się przemknie do tej wygódki?

    OdpowiedzUsuń
  4. fajnego masz bloga zapraszam na http://www.e-halo.pl/

    OdpowiedzUsuń
  5. "Geriatryczne oddziały szturmowe" mnie zabiły:D "Hendechochy" takoż:D
    MAJSTERSZTYK!
    :-)

    OdpowiedzUsuń
  6. Dobrze, że wróciłeś cały i zdrowy. I że ciekawą przygodę miałeś... i że Ci śliwowicy na wyprawie nie zabrakło.:)

    A co do dzikich bab - podobno w każdej plotce jest ziarenko prawdy, kto wie, może Antosikowa nieświadomie zwróciła uwagę społeczeństwa na zapomniany już, wymierający gatunek. Mam nadzieję, że Twoje zakończone niepowodzeniem polowanie zniechęci potencjalnych naśladowców i dzikie baby będą miały spokój.
    Krupniczek - mniam:))

    OdpowiedzUsuń
  7. Nie mówi sie: odgarnąłem, ino: odgarłem!
    Trzymcie sie, Ociec, w konwnecyji!
    Całuski od stęsknionej Mamci Marzyni :-)

    OdpowiedzUsuń
  8. Czekała, czekała i doczekała się. Muscat, dziękuję w imieniu kota ;)

    Aga, a wiesz, jak Łaciata się cieszy, że wróciłem? Szuwaśko Grzegorz, co jej doglądał, paluchi ma wielkie jak tłoki od kombajna i delikatny za bardzo nie jest.

    Grażyno, kalisony fajowe są, nieprzetarte na dupie, kolana nie powyciągane. Będzie jak znalazł gdyby w Gliniewicach jakaś parada odmieńców odbywała się. Ale co ja słyszę - nie polewał nikt? A to co się z brzoskwiniówką stało pytam się, a?

    Magento, no tak, z pustymi ręcami nie wróciłem się. Ale tej miodówki to znowu tak dużo nie było, bo już wyszła. No, zostały trzy zające i para wiewiórek, co ja ich upolowałem jak ten pekaes niemiłosiernie wlókł się. Antosikowa, mówią, dziurę w podłodze wycięła i wali w tę dziurę. Można i tak, można i tak. Ja tam bym się okupował, ale jak ona nie chce, to co poradzisz. Za beczkę śliwowincji ja bym się wszak udobruchać dał.

    Powitać, Gutku. Dobry krupniczek, cieszę się, żeś i Ty zasmakował.

    Dzięki, Halo! ;)

    Dikejko, nie nie, te to pacyfistowskie są. Te, które zabijały, to już dziadźko w czterdziestym piątym ich pognał precz. Bidulek, młody już wtedy nie był i zabył jeszcze Ruskim pod ogon czego nasypać, bez co one zostały się na trochę, aż ja musiałem ich wykopać jak mnie wkurzyły i paszporta mojego osobistego wydać mi nie chciały ;D

    Anastazjo, dziękuję za troskę. Ano, z bożą pomocą, dałem radę. Wiesz, to, co mówisz o tej sekutnicy Antosikowej, to do mnie mówi, czort. Ha, "Anastazja, Czyprak Antoni. Ekologia gatunków atroficznych w metodologii słowa szeptanego Antosik Walerii". Dla mnie może być ;)

    A widzisz, Mamamarzyniu, było nawet "odgartłem", alem został zmitygowany żebym wiochy nie siał. To się zestrachałem, że może przyciąłem zanadto. Ech, te letniki... ;)

    OdpowiedzUsuń
  9. No tak, brzoskwiniówkę znalazłam za żłobem Łaciatej, ale to było tak dawno, że zapomniałam :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Antoni..., jesteś...!!!
    Toż Ty u mnie "pod nosem" byłeś... Ja z tymi Hendechochami na co dzień pracuję...
    Ale dobrze, że juz wróciłeś z herbatką(...???) od Polki...:):):)
    Pozdrawiam ciepło:)

    OdpowiedzUsuń
  11. Ale mi sie cknilo za Toba Antoni :)) Dobrze zes juz jest zurück (znaczy sie curyk) :))

    A nie masz moze tam jakiegos gasiorka wysokoprocentowej naleweczki dla mnie? Bo jakas taka skostniala od tego zimna jestem ostatnimi czasy :))

    OdpowiedzUsuń
  12. Antoni! Świetny pomysł.
    Jak to ma byc wspólna praca, to musimy się jakoś obowiązkami podzielić. Ze względów praktycznych proponuję abyś zajął się badaniami terenowymi (tzn. Antosikową)
    :))

    OdpowiedzUsuń
  13. O aż tak bogato było, Grażynko, że nie pamiętasz? No no, człowiek na chwilę się oddali, a tu niezłe balety się odprawują...

    Majka, się cieszę, że się cieszysz ;) Naleweczki ci u mnie dostatek, Ty wpadaj, dzieciaku i się częstuj się. A nawet jak czego nima, to bierę dwukółkie albo taczkie, popindalam do Maciaszczyka i zaraz będzie gites, bo Maciaszczyk solidnie zaopatrzony jest.

    Anastazjo, już ja ją terenowo wybadam, niech ona tylko nosa wyściubi! Dobra, to Ty w takim razię część teoretyczną obcykasz? Tylko żeby tam za dużo sensu nie było! :D

    Aj, nie pisałem dni kilka i teraz tak do mnie miło piszecie, aż dla mnie ciepło na serduchu robi się. Musi zacznę ja robić wpisy co drugi tydzień, huechuech ;D

    OdpowiedzUsuń
  14. Nie dość, że mni nie zauważał jak był w moim pobliżu...(;)), to teraz też nie zauważa... To przebywanie wśród Hendechochów tak na niego wpłynęło...???? Hę...
    A człowiek sie martwi, myśli, zagląda...

    OdpowiedzUsuń
  15. Odlaboga, Ewelajno, ale ze mnie sierota! Przepraszam, słonko najjaśniejsze. Ale wstyd. Wszedłem na stronę Polki żeby sprawdzć jedną rzecz w kwestii herbatkowej, a potem uznałem, że już Ci odpowiedziałem :( Tam miało być coś takiego, że Polka robi hierbatkię, a ja coś do hierbatki żeby urozmaicać biesiadowanie. Idę do kąta.

    OdpowiedzUsuń
  16. Już dobrze, dobrze, dobrze... I tak CIe lubię:) Wiosna idzie, szkoda Ciebie na siedzenie w kącie, a poza tym tyle roboty na gumnie...

    OdpowiedzUsuń
  17. Kto to widzial taki dlugi wpis, sie zmeczylam!
    19-scie przesiadek, co to sie dzieje z tymi pekaesami... Nalewka jodowa, nalewka rdestowa, juz sama nie wiem ktora nastawiac, chyba dziewiecsilowa jednak :D

    OdpowiedzUsuń
  18. To się nazywa słowotok i grafomania. Dziewięćsiłówka jest niezła, jak sądzę ;D

    OdpowiedzUsuń