Lazania - coś dla chudziaków i dla robiących w polu

Ta lazania to ona jest! Sycąca, solidna, wilgotna jak okłady z borowiny w samatorium. A je się lekko. Nawet Szuwaśko lubi jej podjeść, bo kaloryczna silnie. Tym razem zrobiłem ją z nowym sosem, który podglądnąłem w programie „Mammaryla”. Wygląda tak samo jak sos boloński, ale jest z warzywami, które dodają mu delikatności i pięknego aromatu. I pozwalają przemycić dla naszego sołtysa trochę witamin, oczywizda. 

Proporcje na szwadron ułanów po szarży na faszystowskie fortyfikacje. No dobra, ciupkę przesadzam, ale na 12 solidnych porcji wystarczy. Jeśli Szuwaśko nie przyjdzie. Jak przyjdzie, trzeba spróbować jak najszybciej wyszarpać dla siebie cokolwiek. A trochę bardziej poważnie, to jeśli nie prowadzicie stołówki szkolnej, wystarczy połowa porcji. Ja zrobiłem dużo, bo jakoś dużo sosu bolońskiego mi się zrobiło i tak nakładałem, nakładałem kolejne warstwy aż się zawiesiłem i przestałem dopiero jak łyżka zaczęła zgrzytać po dnie wiadra z tym sosem.

Składniki

▪ 1,5 opakowania płatów lazanii,  
▪ 4 cebule,
▪ 2 marchewki,
▪ 4 łodygi selera naciowego,
▪ 40 dkg wędzonego boczku,
▪ 1 kg mielonego mięsa wołowo-wieprzowego,
▪ 3 szklanki czerwonego wytrawnego wina,
▪ 2 puszki pomidorów,
▪ 2 małe puszeczki koncentratu pomidorowego,
▪ 1 litr bulionu,
▪ oregano, tymianek, cząber, sól, pieprz.

Beszamel:
▪ 2 łyżki masła,
▪ 2 łyżki mąki,
▪ 2 szklanki mleka,
▪ 4 szklanki śmietany,
▪ 2 żółtka,
▪ 2 garści tartego żółtego sera,
▪ gałka muszkatołowa, rozmaryn, sól, pieprz.

Warzywa tarkujemy na tarce do warzyw. Na dużej patelni na odrobinie oliwy wysmażamy pokrojony w kostkę boczek i dodajemy do niego warzywa i mięso. Podsmażamy czas jakiś aż mięso przestanie być surowe, dolewamy wino. Odparowujemy na małym gazie. Gaz do kucheneczki gazowej oszczędzać należy. Kiedy wino odparuje, dodajemy pomidory, przyprawy i bulion (albo wodę), i dusimy na wolnym ogniu przez godzinę. Na koniec wkładamy koncentrat pomidorowy, posiekany czosnek, doprawiamy do smaku. Konsystencja powinna być lejąca, bo makaron musi mieć czym nasiąkać. Jeśli jest zbyt gęsta, dolewamy bulionu albo wody.

Teraz beszamel. W rondlu rozpuszczamy masło, dodajemy mąkę, krótko przysmażamy. Dodajemy po trochu letnie mleko, cały czas mieszając żeby nie zrobiły się kluchy. Doprowadzamy do wrzenia, solimy, pieprzymy, dodajemy zioła i śmietanę. Doprowadzamy do wrzenia na wolnym ogniu. Zdejmujemy z ognia, lekko studzimy i zaciągamy żółtkami. Dodajemy ser, gotowe.

Na dnie formy do pieczenia (blaszki, keksówki, co tam kto ma; w zależności od powierzchni podstawy dostaniemy wyższą albo niższą zapiekankę) rozprowadzamy łyżką nieco beszamelu. Układamy na nim płaty lazanii tak, żeby pokryły dokładnie całą powierzchnię formy. Na to sos mięsny, na to beszamel. I znowu: lazania, sos mięsny, beszamel,  lazania, sos mięsny, beszamel... aż do wyczerpania składników. Ostatnią warstwą jest beszamel. Na każdą warstwę beszamelu można sypać starkowany ser, będzie to wersja dla pilnie potrzebujących przyjąć 2000 kalorii za jednym zasiadem. Bez sera jest równie pysznie.

Posypujemy po wierzchu serem i wstawiamy do piekarnika rozgrzanego do 180 st. Pieczemy około godziny aż makaron będzie miękki a wierzch uroczo przypieczony. Wyjmujemy wtedy blaszkę z piekarnika i - jak to często w przepisach bywa - odstawiamy na 10-20 minut żeby stężała. Lazania, nie blaszka. Blaszka powinna być stężała od dawna, a jeśli metal, z którego jest wykonana jest miękkawy, to znak, że temperatura w piecu była zbyt wysoka. Nie krójmy od razu, bo zapiekanka będzie się rozwalać i nie wyjdą ładne prostopadłościany. Albo też graniastosłupy jeśli ktoś się uprze żeby ciąć takie kształty. O, jeśli macie bajeranckie blaszanne pierścienie, co to ich używają kukingmastaczifs, to możecie se wyciąć walce.

Mnie ta miła zapiekanka najlepiej smakuje sama ze sobą i winem. Chociaż z winem to bym nie przesadzał: śliwowincja lepsza jest i kwachem nie wali.

Odgrzewana, lazania (czyli po zagramanicznemu lasagne) jest równie świetna, więc spokojnie można zrobić większą porcję. Nie próbowałem jej mrozić, ale pewnie daje radę.

No to ten, tego, ten, smakowitości życzę i idę sprawdzić, czy Szuwaśko zostawił dla mnie kawałeczek. Do widzenia się z koleżeństwem.