Alleluja!

Pomyć okna, żur nastawić
i rzeżuchę posiać ładnie,
całej chacie połysk sprawić,
potem zabejcować jagnię.

Wziąć do prania worek proszku,
do umycia pięt — pumeksu
oraz z kurzu przetrzeć troszku
szkło rodowe z duraleksu.

Jedno ciasto, potem drugie,

trzecie, czwarte — ciast bez liku.

Pęta kiełbas taakie długie

oraz pasztet na króliku.

Teraz kompot z suchych skórek...

Wrrróć, gdzie kompot? Nie te święta!

Życie straci wiele kurek,

kaczki, krowy i prosięta.

Jeszcze tylko trzy pieczenie,

dwie rolady, moc wędzonek...
Pięknie pachnie to jedzenie!
Ups, nie przyniósł nikt święconek.

„Nic nie szkodzi, wszak są święta
— macha ręką gospodyni —
w tym rejwachu kto spamięta
pójść w sobotę do świątyni!

Niechaj znika żywność cała,

zwłaszcza śledzie i sałatki.

Może mało zgotowałam,

ale więcej, niż sąsiadki.”

Tu kieliszek, tam szklaneczka,

cytrynówka, wiśnióweczka.

Chichra ciotka się z Janeczka,

że mu lico pała z deczka.


W tych pozorach, w tym pośpiechu
i pogoni za fortuną
tak nieśmiało i po cichu
chyba sens się w kąt usunął.

No więc wam (i sobie) życzę,
by to całe zabieganie
nie rozmyło nam w harmidrze,
jakie świąt tych jest przesłanie.

Radosnych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego! Do uwidzenia, skowronki podniebne!