Moja miłość

Suwalszczyzna... Taaak, to jest to miejsce, w którym wszystko stopuje. To tutaj widoki obezwładniają, czas się rozwleka i pozwala z bliska przyjrzeć się mrugnięciu powiek, kącikom ust, szelestowi wiatru w czuprynie samotnej lipy na rozdrożu, płochym na co dzień myślom, które jak brykały, tak doznają spowolnienia i zaczynają mruczeć jak koty. Może to kwestia zapachu, powietrza, magii, nie wiem, ale tylko tutaj kształt łagodnie wyoblonych wzgórz przypomina miękkie nisze talii albo uśmiech. Z tych najbardziej łaskawych.

Niezbyt taterna, Suwalszczyzna zachwyca mięsistymi miękkościami, kamieniami wyrzucanymi na miedzę po orce, wszędobylskimi jeziorkami wtulonymi w doliny i tym, że każde dziecko z daleka z pełną życzliwością krzyczy „Dzień dobry!” wędrowcowi. Nieprzyzwyczajone do krawaciarzy z całą resztą poprawnego politycznie świata, wita każdego jak swojego. No bo skąd tu obcy, kiedy dla koncerniaków i spoglądających z okien samochodów sztywniaków śmierdzi tu nudą?

Im więcej przemierzam tę przaśność i napełniającą serce cudowną lekkością krainę, tym lepiej wiem, że nie da się jej ducha uchwycić obiektywem. Bywałem tu i ówdzie, jednak każde z tamtych miejsc pokazywało na zdjęciach urodę, majestat, czy co tam jeszcze.

Tylko Suwalszczyzna się wymyka — zbyt ulotna, by ją uchwycić w 1/60 sekundy.