Chłop niedopity marudny bywa

- Taaa - wychrabotał sołtys Szuwaśko, chrzęszcząc wielką łapą o niedogolony podbródek.

- Nooo - zawtórował mu po pięciu minutach kościelny Koszelewski.

- Jako te pliszki! - ucieszył się po jakimś czasie stary Pałąk, gdyż jemu do szczęścia wystarcza niewiele. Trafiony celnie cukinią w potylicę, zajął się na powrót struganiem osikowego kołka na Baciuka.

Bufetowa Danuta przeszła majestatycznie, zgarniając miotłą towarzystwo ze schodów przed klubokawiarnią.

- Szczać to jest komu, a małże w sosie fenkułowym kto wykupi? - zagadnęła wyraźnie poirytowana, nie licząc nawet, że ktoś odpowie.

- Może pliszki? - zapytał czule stary Pałąk, ale wkrótce musiał wracać do chałupy, ponieważ kołek osikowy uwierał go w tylną kieszeń.

Tak było przez cały czas. Ludziska warczeli na siebie, łazili osołowiałe, kłócili się z kurkami, a nawet jedli pasztetową z gieesu, co nie jest czynnością zbyt bezpieczną. A wszystko przez to, że Maciaszczyk, nasza chluba, duma i przełamywacz państwowej monopolizacji spirytusianej, zaginął. Szast prast i nie było jego. Jeszcze z wieczora unosiła się nad Koszelewem mgiełka zacierowego aromatu, a rano jak nożem urznął.

Najwpierw wszyscy myśleli, że po drożdże albo po śrutę żytnią na zacier do Gliniewic pojechał i został u kogoś pięć dni na prywatce, ale po tygodniu sytuacja pogorszyła się, gdyż wszystkim w piwniczkach powysychało. Walencik Józef, ten, który w pegieerze za wozaka był, z rozpaczy kupił 10 litrów bełta, bo policzył sobie, że to będzie procentowy odpowiednik małego gąsiorka samogonu. No i jak on te 10 litrów wypił, to się pochorował, więc społeczeństwo z rezerwacją podchodziło do państwowych napitków. Intendentka z gieesu ciutkę się przejechała na tym, bo wcześniej, węsząc dobry interes, sprowadziła więcej denaturatu i dobrego taniego wina marki „Pogrom sedesu”.

Kiedy przechodziłem mimo radziulisowej chałupy, bo trzy razy dziennie chodziłem sprawdzić, czy Maciaszczyk nie wrócił, dzień po dniu widziałem jak mój przyjaciel nic tylko obstukuje kijaszkiem bronę, zapatruje się w dal, gumiaków nie czyści. Zaniepokoiłem się deczko, że może on jakiej królewskiej choroby nabawił się, znakiem mówiąc melancholii, i zagaiłem naszego doktora, ale i on w nie lepszej kondycji był. Chodził jak z parnika wyjęty, cmokał i nic tylko „Eeech” wzdychał. Jakby tego było mało, szatniarka w ośrodku zdrowia powiedziała dla mnie, że jak tak dalej pójdzie, to nie będzie czym dezynfekować wacików, zwłaszcza że to ona ma klucz do apteczki.

Po tygodniu naradziliśmy się i komisyjnie całą wioską poszliśmy naruszyć maciaszczykowy zapas śliwowincji i zdrowotnej nalewki z rzepaku. Ale co tam było, ze sto litry, nie więcej. Rozeszło się na pniu, a potem dynia, wszystkie dalej kołowate łazili. Czasem ktoś kogoś na herbatę przynajmniej zaprosić chciał ażeby choć powspominać poranne chóralne pochwały rozmarynu, ale słyszał wtenczas „A o czym ja z tobą będę po trzeźwemu gadał?”.

Najgorsze, że sołtys Szuwaśko pernamemtnie odmawiał sołtysowania.

- Bójcie się Boga, sołtysie! - mówili do niego. - Kontraktacje wszak szykować nam trzeba!

- Nu, kochanieńkie - odmrukiwał sennie. - Natury nie oszukasz. Sołtys nie łabądź, pić potrzebuje - i wracał do grzebania pogrzebaczem w popiele.

Również posterunkowy Guzik nie mógł zanegować marazmu, gdyż nawet Baciuk zaprzestał łotrzykowania, a poza tym dawno już nie zdarzyło się żeby wszyscy we wiosce mieli mniej niż 1,5 promila i to wszyscy razem, a nie każdy z osobna. Posterunkowy miał nawet zamiar napisać raport o polepszeniu własnej działalności antyalkoholowej, ale ni cholery nie chciało mu się, do tego ręce dla niego się trzęśli jak dyszel u radziulisowej fury, bo spragniony silnie był, a organizm odwodniony reaguje, jak mówił jeden letnik z brodą i w okurarach, kontestacją rzeczywistości oraz negowaniem paradygmatów. Co, zdaje się, na jedno wychodzi, ale tu się mogę mylić, gdyż nie jestem zbyt biegły w dziedzinie krawiectwa.

Nie wiem, co by było gdyby Maciaszczyk zaginął bez wieści. Chyba czekałaby na nas fala samobójstw i samopodpaleń. Szczęściem zadzwonił do kościelnego Koszelewskiego z prośbą ażeby dla niego kalisony do szpitala dostarczył, bo po schabach w nocy ciągnie. Dowiedzieliśmy my się wówczas, że podczas meczu piłki traktorowej łękotka dla niego poszła jak podnosił lemiesz, i doznał hospitalizacji. Szczęściem zdradził nam, gdzie trzyma zapasy na czarną godzinę i daliśmy radę do jego powrotu, a potem wszystko zrobiło się jak dawniej z tą tylko różnicą, że Siutek Edward, co ma działalność „Roboty ziemne i glebowgryzarkowe”  nie wyrabia się z koparką jeździć, bo teraz wszyscy kopią dodatkowe piwniczki na śliwowincję.