Letnikowe bajanie o elektryczności

Sołtys Szuwaśko siedział w klubokawiarni. Podpierał brodę ręką i leniwie przyglądał się letnikowi, którego zaprosił na poczęstunek. Się wynajmuje kwaterę, się ma obowiązki i trzeba mieć czas na intregrację. Co jakiś czas brał szklanki, sięgał pod stół i napełniał je przyniesioną żurawinówką. „Nie będziem w klubokawiarni wydawać mamony na jakieś tam majonezy”, jak mawia chluba i duma naszej wioski.

Letnik był już nieletko letki. Widać, że niezwyczajny dobrych napojów. Język zaczynał dla niego szwankować, ale nie przestawał trajkotać. Sołtys łapał jego słowa jednym uchem, a oboma oczyma spoglądał na apetyczne pośladki Gniewaszko Józefiny siedzącej na stołku przy barze i sączącej drinka z parasolką. Chętnie postawiłby jej kolejny napój (aach, zwłaszcza parasolkę postawić!), a potem zasugerowałby orzeźwiającą przechadzkę nad rzeczkę. Ale co zrobić, służba nie drużba. O klienta dbać trzeba. Co on tam bałbota?

— ... i to jest naukowo udowodnione, panie sołtysie — letnik wykonywał przesadne ruchy rękami i głową; żurawinówka wyszła Maciaszczykowi pierwszorzędnie. — Cały, calutki świat składa się z elektryczności. Wiązania atomowe, elektrony, kwazary, kwarki, tfu, kwazary nie, one są większe, bozony, to wszystko w niewielkiej tylko części składa się z materii. Tym... yykk... co utrzymuje je ze sobą, są oddziaływania elektryczne. Widzi pan, taki atom składa się z jądra i krążących wokół niego cząstek elementra... amelentralnych... yk... Ale one krążą w odległości znacznie większej, niż ich średnica, a pomiędzy nimi a jądrem nie ma niczeguśko. Rozumie pan, niczegosiusieńko, ani nic, no... o właśnie, jakby w gieesie posucha. A co zespala je, nie pozwalając się rozpaść? Nie, nie są uwiązane na sznurku, pan wybaczy. To elektryczność, p... anie sołtysie. A, dziękuję. Na zdrowie. Z podziękowaniem.

— No i tego, o czym to ja mówiłem... a, elektryszność — westchnął letnik i wziął się za kontynuowanie wywodu, czym nie ucieszył zbytnio Szuwaśki, na którym coraz większe wrażenie robiły elektryczne pośladki Gniewaszko Józefiny. — Taa, to potęga! Wydaje się, że odpowiedzialna jest nie tylko za grawitację, ale także... yyyyk... duszszszę. Rozumie pan, duszę normalnie. Nie wiem, czy pan może słyszał, że dusza waży 21 gramów. No jak skąd wiadomo, no stąd, że jak się zważy człowieka tuż przed śmiercią i zaraz po, wychodzi zawsze różnica 21 gramów. A nie nie, to nie taką wagą się waży. Wiadomo, że waga ze skupu prosiąt ma mniejszą czu... łość. Yyk! Wydaje się, że wszystkie narządy, wszystkie elementy ludzkiego organizmu zespala morekk... moreklularny krąg. Za jego pośrednisstwem przekazywane są najważniejsze informacje i formują się uczucia wyższe, albo też to, co w naszych przepełnionych elektrycznością umysłach skłonni jesteśmy tak określać. W formie impulsów elek... trysznych, kochany, jak najbardziej. No i tego, w chwili śmierci krąg ten zostaje zerwany, a wchodzące w jego sss-kład cząsteczki uwalniają się i tracą kontakt ze swoim „nosicielem”. Dobre, co nie?  Nosicielem, huechuech, ooo, polejże, sołtysiuniu!

— Ohoho, to smakuje jeszcze smaczniej. A że ważą one, panie Szuwaśku, razem około 21 gramów, taka też jest rrróżżnica w masie ciała. Elektryczszność seryjnie, panie kochaniutki Szuwaśku, za wszyściuśko elektrysz... chrrrr...

Sołtys przyglądał się letnikowi z lekkim zdziwieniem i życzliwą troską, jakby go oblazły biedronki. Słabowaty jakiś. Usnął z twarzą w talerzu po śledziu. Będzie waniał cybulą. Elektryczność, powiedział...

— Ja tam, kochanieńki, nie wiem — wychrabąścił przez zęby sołtys, nalewając do szklanki solidną porcję żurawinówki — ale dla mnie to ty gadasz jak poczochrany. Jak ta elektryfikacja wszędzie jest, to czem u mnie w chlewiku nie ma jej, a?

Zatkał szmatą gąsiorek i poczłapał w stronę baru. Szerokim gestem zafundował Gniewaszko Józefinie drinka z podwójną parasolką, a potem zagaił gadkę o uprawie sezamu. Wspólne zwiedzanie nadrzecznych bulwarów prawdopodobnie było udane, gdyż na drugi dzień stękał, że rosa na trawie leżała i korzonki bolą. Czerwiec jeszcze, od ziemi ciągnie, jeśli wiecie, co mam na myśli.

A, nie wiecie. To śpicie słodko, aniołki.