Koffany Mikołaju

Mój ty drogi Mikusiu, piszę ja tu do ciebie siedząc na zapiecku żeby ty wiedziałeś, co dla mnie przynieść masz kiedy już przyjdzie czas. A bez komin włazić nie próbuj, bo zatkany czegoś. Właź  normalnie, oknem. Jakby dla ciebie zimnowato było, zapukaj kosturkiem w parapecik. Zawsze u mnie gąsiorek z rozgrzewającą śliwowincją znajdzie się, to odsapniesz, albo i kimniesz się zdziebko jeśli się rozgrzejesz zanadto.

W pierwszych słowach mojego listu chcę cię uprzedzić, że latoś sprawiałem się ja niczegowato i byłem poczciwy jak mało kiedy. Baciuka sprałem tylko trzy razy, ale bo się prosił niemożebnie, swołocz mendowata żerdką smyrana. Z gieesu win tanich a dobrych nie podbierałem prawie, co się poczytuje za okoliczność wygładzającą, jak mawia w telewizorze sędzia Anna Zygmuntyna Wiesiołowska w programie „Na pohybel nieprawościom”. Nu, trochę tam wziąłem, ale kwaśne i taninowe, ze zbyt płytkim wykończeniem w tym roku one są. A o tym żeby krowy na wypas na pole Szymkowiaka gnać, to i zapomniałem, więc wykroczenia przeciwko etyczności nie było. Myłem się też leguralnie co trzy albo i co dwie niedzieli, i galoty w każdy miesiąc prałem na tarze, co ty mi ją trzy lat temu nazad sprawiłeś, przyjemniaku jeden ty. Pamiętasz, bez komin przejść nie chciała, toś ją upiłować musiał. A na czort ty tym kominem, kiedy drzwi od chałupy rozwarte byli, nijak wyczmonić nie potrafię.

Te skarpety, co ty ich dla mnie łońskiego roku naniósł, to ich dla mnie starczy, więcej nie nieś. Mało noszę. Onuce aksamintne też dla mnie na nic, bo w gumofilcach chadzawszy, na pokaz ja ich wystawiać nie mogę. Ale przynieś ty dla mnie, kochanieńki, krawatkie niebrydką. Może być zielonkawa w grochy na ten przykład, żeb do mojego wrzosowego gajerka i chabrowej koszuliny była podchodząca. I zimowe majtasy ciepłe do kolan, bo się powydzierali.

Chciałby ja jeszcze rozrząd w traktorku na wiosnę zrobić, to jakby ci się pomieścił, zabierz ze sobą albo umocuj na tym twoim łosiu co dla ciebie saneczki tyra. I alternator do tego albo rozrzutnik obornika, bo stary markieruje; ten stary oddałbym dla Pałąkowej żeby jej życzliwość zachować.

Kiedy ja już w czystości chadzam, to odekolą by się dla mnie przydał abym lico zwilżał i światowo waniał, przychylność koszelewskich sikorek zjednywując dla siebie. Najlepiej ja uważam aromat konwaliowy. Tylko nie wodę brzozową, bo zaraz Szuwaśko wychleje i będzie potem trzy dni powietrze wokół siebie aromatyzował, czort.

Nu, to by było tyle, mój drogi Mikołaju. Jak widzisz, zapotrzebowania dużego nie mam, no to, ten-tego-ten, od siebie dorzuć mało wiele, jakąś flaszkę albo dwie, i będziem kwita. A nie zapomnij czego. Pamiętasz chyba, jak mnie rozeźliłeś piętnaście lat temu zapomniawszy o kloszu do lampki w chlewiku? Wierzę, że po raz wtóry nie chciałbyś takiej jesieni średniowiecza na swojej rzyci czuć i jeszcze raz słyszeć te wszystkie, przyznaję, niezbyt ładne wyrazy o swojej mamie.

A czekaj no, ty czerwony rozrabiaku, a to nie od wtedy zacząłeś kominem wchodzić? Ot, durnowaty, toż ja się już nie gniewam! Bywaj i przybywaj.

Twój szczerze (choć bez przesady) oddany

Czyprak Antoni

Koszelewo

gm. Gliniewice

trzecia chałupa za sołtysową

(pamiętasz, że komin przytkany?)