Kulki choresterolowe, znaczy się tiramisusowe azaliż

Dawno ja chyba nie wyglądałem tu do was z mojego okieneczka, a? A, zarobiony byłem. Najsamwpierw Andruszko Alojzy ubłagał mnie żeby ja dla niego pole pod koniczynę urządziłem na przyszły rok. Sąsiadowi odmówić grzech, czy nie tak, co? Potem zaodraz Skrzypczyk Antoni, mój solejnizant i brat tego mojego kochanego bejcy Witolda, co ja o nim wam tu czasem przepowiadam,  przyszedł do mnie i mówi, że śródobrotowy mimośrodowy lemiesz od gręplarki dla niego zatarł się, a już w szklanki z memiskiem zapodał i grzeje się szkłem przechodząc. Co zrobisz, na gospodarce robota wre cały rok. A jak nie wre, to się gdzie indziej pędzi.

No to bez to, że mnie tu długowato nie było, to ja wam tutaj, koliberki wy moje tęczowe, bardziej jeszcze poczyprakuję tu, na wielkomiastowe "ę" i "ą" się nie siliwszy się, i zapodam słodkości. Ale jakie! Tyrajmitusowe jak marzenie! No, ma się rozumieć nie moje. Moje słodkości składałyby się z mięsa, mięsa, kapuchy kiszonej i łyżki cukru. A, w temacie słodkości, to o bigosie na gęsinie ja wkrótce dla was opowiem, ale warzy się jeszcze. Trzy dni nie wyjął, jak będzie mróz.

No to teraz słodycze, że i pana Kuczerby oko nie widziało.

Pamiętacie, że pisałem ja dla was o tiramisu, co ja jego zjadłem raz i przepadłem? No, przepadłem. Zacząłem więc szukać dalej i znajszłem takie cudeńko na Tak sobie pichcę. Znacie ten piękny blog? Jak nie, to zaraz mi tam klikać i zapoznawać się, bo wart, oj, wart tego.

Składniki:
▪ 140 g biszkoptów, 
▪ 3 łyżki kawy rozpuszczalnej albo (lepiej) intensywnego naparu kawowego z ekspresssu,
▪ 350-400 g serka mascarpone,
▪ pół szklanki cukru pudru,
▪ aromat waniliowy,
▪ kieliszek albo i dwa rumu (ja, znanym konesrem nie będąc mówię, że można dać kieliszek czystej i krople dwie aromatu rumowego; a kto nie wierzy, niech przyjdzie do mnie na testy hehe),
▪ gorzka czekolada; dużo gorzkiej czekolady,
▪ 1 łyżeczka soli.

Będzie fajnie, będzie rozpierducha i w ogóle lękajcie się, którzy nieopodal mieszkacie. No bo najwpierw to trzeba te bishopy, tfu, biszkopty rozmemłać. Normalnie to się robi we w młynku, ale jak komu przyjdzie do głowy wiertarką dawać radę, to dajcie znać, ze Smienką przyjdę obserwować. Nigdy nie wiadomo, co dziennik drobiarski „Kfakt” weźnie na swe łamy zamiast kobiety, która połkła siedymdziesiąt widelcy. Uwierzycie? Siedymdziesiąt! No, ja wiem, że nie wierzycie, boście trzy klasy skończyli zdaje się, ale „Kfakt” musi wierzy, bo raz, drąc bumagę na podpałkę, widziałem. To co ma nie uwierzyć, że ktoś biszkopty wiertarką dziamga? Co tam, daję dalej.

Kawę w kilku łyżkach gorącej wody rozpuszczamy. W sześciu albo w ośmiu, no, wiecie, to jest przepis na kulki tiramisu, a nie na dozgonną miłość Wiczkajłło Alfredy. Wymieszywujemy z biszkoptami, które czym tam chcieliśmy, rozdrobniliśmy, alkoholem (khem khem!) i odstawiamy żeby się ta kasza biszkoptowa podochociła. Nie podpijać mi tam. Kawą ma się podochacać i procentami, toż od abstynencji nikogo ja nie odmawiam. Ale wiadomo, ta barbelucha sama pływać nie będzie.

No i teraz patrzajcie: bierzemy ten serek, że i niejedno „masło” tyle tłuszczu nie ma, dajemy wanilię, cukier, sól (słodycze lubieją sól), i wsypujemy/wkładamy naszą z lekka wstawioną biszkoptową masę. Robimy hardkor - wkładamy tam do środka łapę. Jeśli byliście w chlewiku, opłuczcie w wiadrze w sionce, bo podobno resztki słomy warzą serek. Mieszamy. Mniam. Teraz - jak ten żuczek - toczymy kulki.

Kiedy mamy kulki, tarzamy je w starkowanej czekoladzie.

Teraz będzie najtrudniejsza próba.

Kulki (to jest właśnie najbardziej bolesne) odkładamy na dzień, najmniej dwa. Im dłużej, tym bardziej się odwdzięczą, ale trzeba pamiętać, że po przekroczeniu pewnej bariery, mogą zacząć szukać samorealizacji przez ogłoszenia w gazecie. Jak to kulki, rozumiecie.

Co tam? Mówicie, że z takiej receptury nie skorzysta nikt, gdyż zawikłana? Może tak być, może.  Nu, tak to jest, tak życie płynie. Raz przy życie, raz we młynie. Daj Boże: przy Justynie!

Bywajcie, niech się was liszaj nie ima.