Koszelewskie wędzenie cz. 1

Tak się zapatrzył ja na te wszystkie ładne blogi, na których piecze się i przedświątecznie podpieka ciasta, pierniki, babeczki i inno dobro, że byłbym się zapatrzył na amen. Szczęśliwie w porę wczoraj oprzytomniałem, pacłem się w łeb i z okrzykiem „Węęęędzenieee!” wyskoczyłem z parnika, w którym akuratnie zażywałem comiesięcznej kąpieli. Machnąłem czapkę uszatkę w kąt i pognałem co tchu do Pałąkowej Haliny, znacie chyba, sąsiadki mojej bez trzy chałupy. Wróciłem się nazad po ubranie i onuce, i znoweś ruszyłem przez opłotki. W ostatniej chwili zdążył ja, nie skończyli przyjmować zamówień na mięso przed świniobiciem. Z ulgi wyciągnąłem zza pazuchy piersióweczkę i przepiliśmy ze starym Pałąkiem.


A co nie przypomina nikt, że czas szykować świąteczne wędzenie? Toż pomoczyć trzeba, potem płukać, w pończochy i w otręby pszenne pakować, a po uwędzeniu najmniej dni kilka podsuszyć na stryszku. Kto nie weźnie się czym prędzej do roboty, ten przy śmierdzących sklepowych wysokowydajnościowych pseudowędlinach świętować będzie.

E, podśmiechujki robię i przymilne mrużenie oka, bo już widzę, wy moje zuchy ulubione, jakimi wy pieczeniami, pasztetami i rybnymi patentami zaraz tu mnie obezwładnicie, że w śliniaku pokaźnym po chałupie łazić będę. Ale nie ma zmiłuj, nawędzić też mus, więc pod tytułem koszelewskiego wędzenia opowiadać się tu będzie nie o zwędzaniu przepisów z fajowych blogów, jak to ja w zwyczaju mam, ale o prawdziwnym polskim wędzeniu dziadopradziadowym.

Tą razą my z tatulem wędzić będziem gościnnie u Pakośnika Włodzimierza. Miałem i ja wędzarenkę niebrydką. Za stodołą stała i ładnie pachła, ale łońskiego roku Radziulis Czesław przychodzi do mnie i gada, że kiślu dla niego nawędzić trzeba, bo handlową działalność przedświąteczną roztwierać on zamiaruje. Kisiel ananasowo-pomidorowy wydumał, czort. Jak my wanienkę z tym klajstrem przypiłowaliśmy, to do wędzarenki jakoś tam ją wepchnęliśmy, ale potem już tak wesoło nie było, gdyż aczkolwiek wszelako poczłapaliśmy do chałupy celem przetestowania, czy dla Maciaszczyka świąteczna monopolowa produkcja udała się. Jak my już sprawdziliśmy wszystko bardzo dokładnie i sumiennie to okazało się, że czasu niemało minęło, a ta wanienka to taka znowu szczelna nie była. Od tego czasu nie wędzę ja tam nic a nic.

Ale nie o tym ja. Pakośnik Włodzimierz wędzarnię swoją dla nas udostępni i damy radę. Latoś tej zimy to my z tatkiem naszykujem takie oto wędzonki: szynka, polędwica, baleron świński mniam, szynka wołowa i półgęski. Do tego kiełbasa zwykła i gruba krakowska. Kiełbasy białej surowej też trochę narobi się dla posmakowania, ale jej wędzić nie będziem.

Kiełbasy robią się na sam koniec, bo nie leżakują one. Półgęsek nie potrzebuje tyle czasu, co świnia i krowa, więc aromatyzować się pójdzie później. A dzisiaj o skoroświcie zwlekliśmy połcie świńskie i wołowe do chałupy i dawaj obrabiać. Przepisa ja wam tu potem zapodam, ale to jak tatulo receptę zdradzi. Zawsze gada, że smarkul jestem jeszcze i za młody na poznawanie tajemnic wędliniarstwa wioskowego. W tym roku obłaskawiłem ja jego obietnicą, że w następne lato skoszę dla niego jęczmień, a przed Wielkanocą na stryszku porządki porobię, to wtajemniczyć mnie przyobiecał w te arkana. Tak sobie myślę, że lubi on też jak jego tu chwalą i bez to łaskawszy jest. Podglądnąłem jak po cichutku w obórce komputerek cyk, serfinguje i cieszy się jak Ździcho Zawiślaków po ustrzeleniu z procy czapki posterunkowego Guzika. Jeszcze trochę, a sam se blogaska założy. Tatulo, ma się rozumieć, a nie Zawiślak Ździszek. Chociaż on też może jeśli tylko zechce, ten Ździszek. No co ja tu plotę, pomorek!

To teraz zakańczam pisaninę, bo pierza nadrzeć na jasiek muszę. Leń mnie, gołąbeczki, wziął taki, że nic ja do was ostatnio nie piszę, ani nie gotuję nic też, i pusto we łbie mam. Na chandrę królowa brytyjska rezerwację wykonała, to u mnie musi to leń jest, czy nie tak, co? Dość tego, że znaczka nawet dla mnie nie chciało się zrobić żeby cykl wędzeniowy oznaczyć. A roboty huk. W obejściu też, ale i z miasta ludzie zgłaszają się, zlecenia przedświąteczne zwożą. Proces produkcyjny w fabryce obuwia logistatycznie wydumaj, w OpenGL aplikację naskrob, magazyna inernatowego zaprojektuj, nie wliczając zlecenia od fanklubu Pomorzanki Gliniewice żeb dla nich szalik trzydziestometrowy na drutach wydziergać z gołą babą, znaczy się z Pomorzanką Jadwinią. A się nie chce się, jejbohu! Nu, nic tu po mnie. Bywajcie, a zawierajcie drzwi do sionki, bo wieje.

Część druga Koszelewskiego wędzenia jest tu. 
Część trzecia Koszelewskiego wędzenia jest tu.