Wyjście z cienia

Dzień dobry Państwu. Uznałem, że nadszedł czas aby się ujawnić. Ukrywanie się za wymyśloną przez siebie postacią zaczęło mi doskwierać; pragnę abyście również mnie poznali i może odrobinkę polubili. Od Antoniego Czypraka różni mnie wiele. W Internecie jedynie kreuję postać tego niechlujnego rolnika, w rzeczywistości będąc kimś innym w tym najlepszym, najwspanialszym i najrealniejszym ze światów (haha, najrealniejszym ze światów, to ci dopiero; mam nadzieję, że wybaczycie mi ten nieszkodliwy, ale jakże miły żarcik, który jak żadna przemowa potrafi przełamać pierwsze lody, rozluźnić atmosferę i sprawić, że będziecie patrzyli na mnie przychylniejszym okiem). A zatem pozwolę sobie skreślić kilka słów o tym, co mi w duszy gra.

Symbolicznemu wyjściu z cienia sprzyja zmiana daty: nadszedł nowy, wiosenny miesiąc, miesiąc budzenia się życia; ten nowy etap w corocznym, powtarzającym się od niepamiętnych czasów rytmie przypływów i odpływów, obumierania i odradzania się przyrody, jest dobrym pretekstem również do mojego odrodzenia, pokazania się szerszej publiczności bez zbędnych masek.

Naprawdę nazywam się Franciszek Kulas. Mieszkam w pięknym Pozdzierzynku Karczewskim i jestem kierowcą autobusu. Od dwudziestu bez mała lat jeżdżę linią numer 5, która wśród kierowców autobusów uznawana jest za trudną i wymagającą doświadczenia, a pracownicy zakładu komunikacji jeżdżący tą linią cieszą się szacunkiem kolegów po fachu i pasażerów. Mam żonę Zofię, synów: Polikarpa i Izydora, oraz konia Poszepszona, którego trzymam na balkonie.

Otrzymałem go gdy był malutkim źrebaczkiem w dowód wdzięczności od członków Związku Szlifierzy Kamyków, których cztery lata temu odwoziłem z trzydniowego Karmicznego Sympozjum Szlifowania Oddechem. Z racji tego, że wraz z moją ukochaną rodziną, trzema strusiami i psem, o których dotąd przez nieuwagę nie wspomniałem, mieszkamy w kawalerce na szóstym piętrze wieżowca, po powrocie z pracy wyprowadziłem go na balkon aby móc bez przeszkód umyć ręce i spożyć posiłek. Kiedy jednak następnym razem zajrzałem aby sprawdzić, jak się miewa, stwierdziłem oszołomiony, że w międzyczasie nasz nowy pupil urósł do tego stopnia, że przestał się mieścić w drzwiach, nie mógł też zeskoczyć na ziemię ze względu na dzielącą go od niej odległość. Na szczęście dowiedziałem się wkrótce, że konie karmione wilgotną koniczyną po jakimś czasie nabierają objętości, stają się niesłychanie lekkie i unoszą się do góry przed pierwszą wiosenną burzą, po czym majestatycznie odpływają do doliny żerujących koni.

Fakt, że koń Poszepszon urósł tak bardzo w ciągu zaledwie roku czy dwóch tłumaczę tym, że nasz blok powstał przez adaptację zabudowań Zakładów Nawozów Azotowych, które zbankrutowały po tym, jak okazało się, że w powietrzu mamy w bród azotu i nie ma potrzeby produkować go dodatkowo. Unosząca się w powietrzu mączka azotowa stymuluje piękny wzrost roślin, zatem dotyczy to zapewne w równej mierze i zwierząt.

Skoro przy roślinach jesteśmy, nie mogę nie wspomnieć, jak jestem dumny z mojej hodowli geranium, której zazdroszczą mi znajomi i niektórzy sąsiedzi. Ja to jednak nic — i tu pozwolę sobie na wyrażenie radości z osiągnięć mojego starszego syna Polikarpa, noszącego imię po pradziadku, uczestniku wojen burskich. Ma on mianowicie bujną uprawę roślin w pralni na ostatnim piętrze naszego bloku. Specjalizuje się w hodowli rzadkiej i bardzo wymagającej rośliny, zioła świętej Marii. Swojej pasji poświęca każdą wolną chwilę, nawet rozmawia ze swoimi podopiecznymi, nazywając je pieszczotliwie „Marysieńką”. Na polu uprawy zioła świętej Marii odnosi ogromne sukcesy, na co wpływ może mieć wspomniana mączka azotowa. Po plony zgłaszają się z całej Polski kupcy, którzy cenią jej właściwości lecznicze: udrażniające drogi oddechowe i uśmierzające ból.

Jako dowód przytoczę zdarzenie sprzed roku. Cierpiałem wówczas na zapalenie dróg moczowych, niezwykle bolesną przypadłość. Mój kochający Polik, jak pieszczotliwie nazywamy tego szalenie sympatycznego dryblasa, zaproponował mi wypalenie kilku listków zioła świętej Marii w specjalnej szklanej rurce. Uspokojeni wiadomością, że nie zawiera ono nikotyny, tak niebezpiecznej dla zdrowia, ja i cała moja rodzina zażyliśmy leczniczego seansu. Proszę sobie wyobrazić, ból w jednej chwili ustąpił jak ręką odjął. Poczułem się do tego stopnia zdrów, że natychmiast wzięliśmy się za ręce i w podskokach pobiegliśmy na Seszele, gdzie przez trzy miesiące pławiliśmy się w oceanie, szeleściliśmy sreberkami od cukierków i graliśmy w berka z zielonymi fortepianami. Potem wróciłem i założyłem tego bloga.

Prowadzenie bloga pozwala mi na zdystansowanie się od otaczającej rzeczywistości z jej rozlicznymi niedoskonałościami, których uosobieniem jest stworzona przeze mnie postać Antoniego Czypraka. Daje też możliwość kontestacji mrocznych zakamarków duszy nie tylko mojego alter ego, ale też dużej części społeczeństwa, której nieobce są idee bałwochwalczego, sybaryckiego rozpasania i nieumiarkowania. Można by rzec, że pisanie tu ma dla mnie znaczenie autoterapeutyczne, ponieważ umożliwia wzniesienie się ponad otaczający chaos, ponad brudny ziemski padół, i zadumę z tej perspektywy nad przywarami i niemocą współczesnego świata.

Tym, co najwyraźniej odróżnia mnie od Antoniego, i co — mam nadzieję — uznają Państwo za stosowne docenić, jest umiłowanie ojczystej mowy. Od dziecka szkoliłem się w pożytecznej sztuce pięknego wysławiania się. Wiele czytam. Param się trudną sztuką haiku. Swoją poezję publikuję w miesięczniku „Twoje Imperium Haiku i Sudoku”, a wszelkie wulgaryzmy bezlitośnie wypleniam ze słownika mojego i moich najbliższych. Niestaranne, gwarowe sformułowania, będące koronnym dowodem intelektualnej indolencji mojego, pożal się Boże, bohatera literackiego, z wykoślawionymi obrzydliwie wyrazami podsłuchuję na targu, gdzie udaję się celem zakupu warzyw i owoców, a także koniczyny dla Poszepszona. Szczególnie pewna niewiasta handlująca palisandrowym parkietem jest dla mnie źródłem wiedzy o daleko posuniętym prymitywiźmie językowym moich niewykształconych w wystarczającym stopniu rodaków. Jej słownictwo przyprawia o dreszcze, ale wybaczam jej to, ponieważ dzięki niej świat pokazany na blogu nabiera znamion przaśnej i nieokrzesanej co prawda, ale jednak prawdziwości.

Pisząc bloga, wyraźnie skontrastowałem zainteresowania i preferencje moje i wytworu mej wyobraźni, aby tym lepiej widać było, że w prawie każdym, w tym przypadku we mnie, mieszka dobro i życiowa mądrość, i że zawsze — jeśli tylko człowiek błądzący zechce — znaleźć może kogoś, w tym przypadku mnie, na kim może się wzorować w schodzeniu z drogi zepsucia i nihilizmu. Mam tu na myśli, jak się być może Państwo domyślają, wszelkie używki. Lampka wina dwa razy w tygodniu (we wtorek i w sobotę po obiedzie) i owszem, ale po cóż więcej? Zresztą, mnie by nawet nie wypadało, od ubiegłego roku jestem bowiem sekretarzem Towarzystwa Trzeźwości Operatorów Wózków Widłowych. Mam nawet stosowną legitymację dokumentującą pełnienie tej zaszczytnej i ważnej społecznie funkcji. Czasem nonszalancko wyjmuję ją w sklepie razem z banknotami i niby w roztargnieniu i pośpiechu kładę na ladzie na czas regulowania należności aby panie ekspedientki i inni klienci mogli zauważyć i docenić, że nie mają do czynienia z byle chłystkiem.

Zgrozę we mnie i w każdym rozsądnym człowieku budzi widok nietrzeźwych, śmierdzących oparami alkoholu i tytoniu młodych ludzi, którzy niszczą przyszłość nie tylko swoją, ale też przyszłość całego narodu, z czego częstokroć nie zdają sobie sprawy, wszelkie objawy życzliwego zainteresowania zbywając stekiem wyzwisk, a nierzadko — co przyznaję nie bez bólu — przemocą fizyczną. A przecież można kulturalnie i pięknie spędzić wolny czas na popijaniu herbatki z hibiscusem z pyszną konfiturą malinową w gronie znajomych, przyjaciół, oddając się emocjonującym rozgrywkom w bierki lub zgaduj-zgadulę. Można też, nie uciekając się do siejących śmierć nałogów, spędzać pożytecznie czas na wędrówkach na łonie przyrody, co mam przyjemność praktykować ze zgraną paczką kumpelek i kumpli (proszę wybaczyć to osobliwe słownictwo, ale znamy się już tyle lat, że pozwalamy sobie na niesamowicie swobodne okrzyki „ty byku!” albo „a niechże cię!”). Pierwsze wycieczki odbyliśmy jeszcze w czasach technikum mechanicznego i studiów na Wydziale Hermeneutyki. Wspólnie założyliśmy Koło Turystyczne „Obieżyświat” i do dziś penetrujemy okolice Pozdzierzynka poszukując roślin do zielnika czy też z atlasem zwierząt w ręku wypatrując osobników niewidzianych wcześniej gatunków naszych Braci Mniejszych. Myślę, że na tym tle widać, jak wielka przepaść dzieli mnie i Antoniego. Jest to też w moim mniemaniu najlepszy powód, dla którego moja skromna osoba ma prawo zasłużyć na ciepły kątek w Państwa dobrych i kochających sercach.

Innym aspektem życia, który odróżnia prawdziwego mnie od rozpasanego Antoniego, są kulinaria. Nie umiem i nie lubię gotować. Przepisy, które tu umieszczam, są wyssane z palca, składniki dobrane na chybił-trafił, a te niby potrawy wykonuję przy pomocy farbek, styropianu, plasteliny i nitki do wyszywania jeśli akurat prezentuję potrawę z makaronem (chcę, żebyście Państwo wiedzieli, że nitki są w moim posiadaniu stąd, że po pracy zajmuję się dzierganiem wyszywanek, których głównym bohaterem jest Sylvester Stallone; jestem z nich dumny, a szczególnie z tej, na której przedstawiłem mojego idola walczącego z sześciogłowym tapirem). Jeśli chodzi o umiejętności kucharskie, umiem zrobić tylko salceson z marchewki, ale przyrządzam go niezwykle rzadko, ponieważ na co dzień jadamy przygotowane przez moją kochaną żonę kotlety mielone. Zazwyczaj bardzo nam wszystkim smakują, zwłaszcza strusiom. Niekiedy tylko, ale niezmiernie rzadko, otręby, które są głównym składnikiem tej pysznej potrawy, w niewystarczającym stopniu zdążą nasiąknąć wodą i mają nieco suchą konsystencję. Musimy je wtedy popijać Kuka Kolą z Kukułki.

Jedynym, co łączy mnie z moją kreacją literacką, są kalosze. Odkąd strusie wydziobały dziurę w dnie wanny, po obfitych opadach deszczu miewamy w mieszkaniu nieco mokro i jesteśmy zmuszeni do noszenia butów gumowych podobnie jak mieszkaniec Koszelewa. Wcześniej chodziliśmy boso, ale skóra na stopach nieprzyjemnie marszczyła się i nabierała brunatnego odcienia. Rzeczona wanna stała i zbierała wodę kapiącą z dziury w suficie, powstałej po nadbudowaniu nad halą Zakładów Nawozów Azotowych, w której wygospodarowano już wcześniej miejsce na siedem kondygnacji mieszkalnych, kolejnych dziewięciu pięter bez odpowiedniego wzmocnienia konstrukcji budynku. Jest nam teraz przyjemniej w liczniejszej kompanii sąsiedzkiej: mnożą się zabawne psoty i udawane złośliwe przytyki, oczywiście podszyte wielką sympatią i życzliwością; są też, niestety, związane z tym niedogodności, że wymienię chociażby powstawanie szczelin, którymi dostaje się do naszego przytulnego i wesołego gniazdka woda, gruz i paprochy. Ubytki próbowaliśmy zatkać Ręcznikiem, ale przy okazji tego eksperymentu okazało się, że Ręcznik ma lęk wysokości. Ponadto, jak każdy pudel, jest stworzeniem energicznym i żal się nam go zrobiło kiedy tak bezradnie wisiał pod sufitem. W dodatku uszczelniając dziurę blokował co prawda przedostawanie się wody, ale z drugiej strony nie mógł wychodzić na spacery, więc i tak było mokro. Mam nadzieję, że nie muszę dokładniej tłumaczyć tego zjawiska, ponieważ zagłębianie się w szczegóły fizjologii i anatomii byłoby dla mnie krępujące.

Och, jakże się rozpisałem! Gdybym napisał jeszcze troszkę, bez wątpienia zanudziłbym Państwa albo przyprawił o ziewanie! (Hohoho, utwierdzam się w przekonaniu, że zabawne wtręty pozwalają utrzymać należyte tempo opowieści i zainteresowanie audytorium. Uważam, że idealnie udaje mi się przykuć Państwa uwagę do opowieści o mnie i o mojej rodzinie.) Długość niniejszej konfesji jest jednak dowodem na to, że jestem nietuzinkową, miłującą kulturalny sposób bycia, wartą poznania osobą o wszechstronnych zainteresowaniach i ugruntowanych poglądach na zastaną rzeczywistość. Wszyscy zresztą potwierdzą, że w przypadku człowieka o szerokich horyzontach trudno jest streścić w kilku zdaniach przepastny ogrom duszy kiedy się chce powiedzieć jak najwięcej nieznanym, choć tak znajomym przecież osobom; wszak znam Państwa doskonale z korespondencji, z komentarzy pod wpisami. To Państwo nie znaliście wcześniej mnie, gdyż ukrywałem się dotąd za nienaturalnie przerysowaną postacią Antoniego Czypraka.

Mam nadzieję, że teraz się to zmieni i że obdarzycie mnie Państwo sympatią, ponieważ od dziś nie będę się już chował za rolnikiem z nieistniejącego Koszelewa, ale w swoim własnym imieniu będę próbował przybliżyć Państwu swoją osobę, miasteczko, w którym mieszkam, a także moją rodzinę, przyjaciół i sąsiadów. Będzie o rozgrywkach w tryk-traka, ile kto zdobył punktów. Będzie o wycieczkach na sobotnie pikniki. Relacje te będę uzupełniał śmiesznymi opowieściami o tym, kto za kogo się przebrał, ale też praktycznymi informacjami o zwierzętach, które podczas tych wypraw wytropimy czujnym okiem naszych aparatów fotograficznych. Będę także dużo pisał o uprawie geranium, ale nie zamierzam, rzecz jasna, być nachalny i wprawiać Państwa w zakłopotanie trywialnymi opowieściami o tym, jak je podlewam. Och, poczucie humoru wyraźnie mi dziś dopisuje. Fantastycznie, do diaska! Przepraszam, zagalopowałem się.

Jutro moje nowe życie internetowe rozpocznę pierwszą częścią relacji ze spotkania z Asią i Jackiem, naszymi przyjaciółmi. Graliśmy ostatnio w warcaby, Asia opowiedziała nam swój długi sen i było prześmiesznie, ponieważ Jackowi wysunęła się z rąk filiżanka z kakao. Na szczęście była pusta, więc nic się nie stało, ale śmiechu było co niemiara. Myślę, że będzie to przyjemna lektura.

Kończę ten krótki z konieczności i niewyczerpujący — mimo że obszerny — szkic, prezentujący moją sylwetkę, choć jedynie duchową, a nie namacalną (nie mam pewności, czy nie szafuję zanadto pociesznymi dygresjami). Moim marzeniem jest abyście przyjęli mnie Państwo do swoich domów i do wdzięcznej pamięci, jak byliście łaskawi uczynić to mojej karykaturze, Antoniemu Czyprakowi. Negatywowi, że się tak wyrażę. A więc, do uwidzenia się jutro z kochanieńkim Państwem, że zakończę swój wywód jeszcze jedną krotochwilą.

Pozdrawiam serdecznie
Franciszek Kulas, kierowca autobusu linii numer 5