Nie kłóćmy się! Pekaesy chodzą!

- Bo po co te wszystkie pierepałki, że ludziska kłótliwe silnie bywają - perorował Ancioszko Stanisław znad szklanki maciaszczykowego kalwadosu. - Jako to, że sołtys Szuwaśko nowiuśkie gumofilcy Baciuka na żerdki na wylot nadział. Albo że Radziulis Czesław paragona od lat w gieesie uregulować nie zamiaruje. A na co to tak nerwować się, a? Toż jak sąsiady żyjmy, albo jak te, jak dla nich, surokatki!

- Albo polećmy balonem! - zagdybał błogo stary Pałąk energicznie wachlując się złożonymi kartonami po winie aby jeszcze z papieru oprocentować się choć ciut.

Balonem jednakowoż nie polatał, gdyż ślubna jego, Pałąk Halina, akuratnie z naręczem hyzopu w podskokach przebiegała naszą wioskową szutrówką, oganiając się rózeczką od baciukowej Burej. Z tyłu tak więcej się oganiała, ponieważ Bura wolała zaplecze, ataku frontalnego unikając z obawy przed kopem. Taa... Do Pałąkowej od przodu to podchodzi tylko ksiądz proboszcz kiedy komunię rozdaje. I dziecki, ale jedynie jak matka nie burczy. Ruchów stochastycznych nie przewidzisz.

Kiedy Pałąkowa mijała klubokawiarnię, zobaczyła przez okno starego. Jadowitym "paszła won" zakończyła przekomarzanki z psem, który z lekka rozbiegany wzrok Pałąkowej odebrał jako życzliwą zachętę do ukrycia się w celu zachowania życia i sierści. Pochyliła się (Pałąkowa) i na czworaka podkradła do lokalu, łypiąc co i rusz, czy nie została odkryta. Nu, gdyby nie hyzop, to my byśmy myśleli, że świni kartochli taczają.

Kościelny Koszelewski pierwszy ją wypatrzył i zaczął dawać przyjacielowi znaki ażeby ukrył się pod stołem. A że on, stary Pałąk znaczy się, tego nie widział? W końcu już wszyscy, którzy siedzieliśmy przy stole, machaliśmy do niego, ale on uznawał, że to toasty są i nie ociągał się ich spełniać. Musi on tymi balonami silnie rozwojażony był. Może dla niego Monika Belućki przypomniała się?  Kto jego wie... Ale też my wszyscy popłynęliśmy, gdyż nasza wioskowa biznesłumen prohibicję dla męża ogłosiła, a nam kazała pilnować jego.

Pałąkowa podeszła do stolika, w międzyczasie wywracając dwa krzesła i strącając miskę z barszczem, którym zajadał się właśnie Pietrucha Anatol, bo ona, rozumiecie, nie za bardzo koordynuje się, następnie rzuciła naręcze hyzopu na blat, potarła bolące biedro i zniesmaczona spojrzała w szczere, letko zamglone oparami, oczy ojca Anatolka, Ciunieczki, Witoldzika, i pozostałych dwunastorga dziecków.

- Idę do domu? - zaciekawił się stary Pałąk.

- I to jeszcze jak! - syknęła Pałąkowa, domyślając się, że parnik nie nastawiony, kurkom nie zadane, a dzieciarnia znów w bobowych zagonach robi korridę z cielakami.

- Raczej prędziutko - nasz kompan był wyraźnie dumny ze swojej przenikliwości.

- Pokoju to u nich w izbie dzisiaj nie będzie, dla mnie zdaje się - zabałbotał Ancioszko Stanisław, regulując zawartość szklanki ażeby nie wylewała się zanadto.

Wszyscyśmy się zgodzili, przepili.

- Balonem? A na co balonem, czort? - dociekał Radziulis Czesław, wpatrując się przez okno w mrok za odchodzącymi Pałąkami i Burą. - A co to, pekaesy nie chodzą?