KoKa

Pałąk Halina zjawiła się wczoraj z samego rana z dwoma kaczymi cycami. Biła kaczki i przyniosła, bo mówi, że osłabłem ja pewnikiem od tego końkursowania. W zamrażalniku czekają na swoją kolej przepiórki i śliczne żebra baranka, ale odmówić Pałąkowej się nie da. Jak co umyśli, to i czołgiem nie odciągniesz. (Gdyby ona żyła we wojnę, to te czterej pancerni z Szarikiem w ogóle by swojego tanka nie potrzebowali. Wzięliby Pałąkową i hajda na faszystów, jeszcze Ruskim by przy okazji nadojedli.) Nie przyjmiesz kaczki, to na dach się wgramoli i kominem wrzuci albo przez okno. A wiecie, w zimie u mnie dubeltowe okna założone i zamknięte. Szyb szkoda.

Kacze piersi lubię bardzo bardzo, a najlepsze najprostsze, bo cały smak czuć. Ot, nacinamy skórę w kratkę, wycinamy imię ukochanej albo i olimpijskie koła - jak kto woli, solimy, pieprzymy i już. Potem na silnie rozgrzaną patelnię z olejem skórą do dołu. Przysmażamy solidnie aż skórka ślicznie zarumieni się i schrupczeje, przewracamy i znowuż przypiekamy. Kiedy stopień przypieczenia powoduje ślinotok i oczopląs, zlewamy nadmiar tłuszczu i wstawiamy ptaka do piekarnika na 120 stopni. Mówiąc „ptak” miałem na myśli kaczkę. Żeby mi tam który krzywdy sobie nie zrobił.

Piersi trzymamy w piekarniku minut kilka w zależności od grubości i od tego, jak bardzo krwiste mięso lubimy. Ja nie lubię przypieczonego z wierzchu a surowego w środku, bo jak mam ochotę na surowiznę to jem tatara albo jabłko. Ale fajnie jak jeszcze trochę krewki wypływa, wówczas mięsko jest fantastycznie soczyste.

No dobra, wyjmujemy z piekarnika, odstawiamy na trzy minuty, potem kroimy w plastry uważając żeby sok nie trysnął nam w oczy. Ach, jak ja lubię odgłos noża chroboczącego o chrupiąca skórę! I wyjadanie „dupek”, czyli krańcowych, niekształtnych plastrów. Specjalnie kroję trochę grubsze, że niby samo tak jakoś wyszło.

Do tej kaczuchy zrobiłem sos śliwkowy: podsmażyłem na oliwie cebulę i czosnek z gałązkami rozmarynu, dodałem prawie czarne konfitury śliwkowe (też od Pałąkowej), trochę wody i poddusiłem aż wszystko zrobiło się mięciutkie i odparowane. Doprawiłem solą, pieprzem i sokiem z cytryny, dałem łyżkę czy dwie masła i dawaj blenderować. Wyszedł delikatny, gęsty, słodko-kwaśno-rozmarynowy sos, który bardzo polubił się z kaczką. Tak sobie myślę, że imbir też by się dobrze czuł w tym towarzystwie.

Dołożyłem jeszcze po kilka plastrów buraczków, które dwa dni temu namoczyłem w oliwie z czosnkiem i sokiem z cytryny. Ziemniaki wyszły gotowane, żeby nie powiedzieć rozgotowane. Miały być pieczone, ale samo wtedy kiedy miałem je już wyłączać z blanszowania i wkładać do pieczenia, wpadł kościelny Koszelewski z nowiną, że dla bab z kółka różańcowego oznajmił, że jak na mojego bloga nie wyślą sesemesków, to mogą się modlić na mrozie. Przykazał im, żeby na następną niedzielę bez komórek z informacją o wysłanej wiadomości nawet się nie pokazywały. Dobrych mam sąsiadów, i gadać nie ma co. Mam tylko nadzieję, że te święte baby nie zrobią mi przed chałupą protestacyjnej modlitewnej pikiety o szóstej przedświtaniowej godzinie.

Na cześć kochanych koszelewiaków, którzy tak dzielnie mnie wspierają w konkursowaniu, czyli moich sąsiadów i was, wy moje ciuściuchne karbążki, nazwałem to danie Koszelewska Kaczka. Ażeby młodzieżowo więcej było, zrobiłem skróta, wiecie, jak „nara” albo „tera”, i wyszło dla mnie „KoKa”. Niekiepsko, co nie? Jakie to szczęście, że my w Kaszelewie nie mieszkamy...

Najgorzej, że do fotografowania Smienką całkiem zacięcie straciłem. Niedługo bezzdjęciowe przepisy zamieszczać tu będę, bo coraz częściej kiedy patrzę na jakąś fotę, myślę „fuj, tego to ja bym nie zjadł”, po czym przypominam sobie, że i owszem, zjadłem, ciamkałem i mlaskałem z radości, tylko zdjęcie zepsułem.

No, smacznego, i pamiętajcie, że żywina wodna pływać musi. Kaczucha, ach, kaczucha! Jędrna taka, taka krucha... Tindiriri...

▪▪▪
Na koniec przypomnienie jak kto może nie wie jeszcze, że w takim jednym konkursie na najabsurdalniejszego bloga, oponki do traktorka rozdają. Wiecie, moje łyse jak dziadźko Baciuk, smołowanie przestaje pomagać...

Tutaj jest moje zgłaszanie (kod I00267).
A tu cała kategoria z rańkingiem. Fajne blogi tam są.



Żeby ja dostałem te oponki, słać trzeba sesemeska o treści „I00267” (tam jest duże „i”, a nie cyfra 1; dalej cyfry) na numer 7144. Kosztuje tyle co setka u Maciaszczyka, znaczy się 1,22 zł. Szczegóły są tu.