Wizjonistyczne śpiewy po „Rosie”: nalewka mamuli, co nastraja, a nie muli

 Klik powiększa






A słyszeliście wy o najnowszych zmianach w naszym prawie polskim? Przeczytałem dziś zrania o tym i oczka dla mnie rozbłysły się. Ot, na starość przyjdzie w luksusie mordować się. Owóż, moje wy śliweczki najfioletowsze, samogonkę dla nas chcą ulegalnić. Rozumiecie, że niby każden jeden chłop, a i baba pewnikiem też, boć w końcu urównanie obowiązuje, barbeluchy napędzić będzie mógł i sprzedawać na lewo i na prawo. Akcja nazywa się „przyjazne państwo”. Nazwa nawet niedurnowata, choć z realizacją różnorodnie może być, gdyż ponieważ u nasz jak państwo grozi, że przyjazne stać się zamiaruje to znak, że dziesięciny dodatkowe umyśla.

No ale co tam. Jak ja dziś po śniadaniu wyobraźni lejcy popuścił wyobrażając sobie przełamany monopol państwowy, to hoho, poniosła mnie ona, że i radziulisowa kasztanka by nie doszła. Stanęli dla mnie przed oczami takie zobrazowania jakbym ja normalnie u wieszcza naszego Mackiewicza Anatola w tym jego epopeju „Dziadygi” - albo jakoś tak - bohaterem był i tych, no, mesjanicznych objawień dostępywał. Po naszemu to by było, że śpiewów po „Rosie” doświadczał, bo do „Rosy” w klubokawiarni tyle siarki sypią, że potem politura z sedesa złazi i się widzi zielonkawe tapiry w kapciuchach.

I ujrzałem ja w mem śnie jawowym kształty, co się nad ziemią snuli, przewalali się wokół i mimo, każden jeden dziwolągowaty jakby potomstwo tej łajzy Baciuka, a liczba ich niepoliczona, gdyż nie rachuję ja zanadto. I gadali one do mnie, że czas jest bliski, jest jego milion, a imię jego Kaczy Kotylion.

Zaraz pokazało się, że idąc do kuchni wykopyrtłem się i przytomności deczko utraciłem, a gadał do mnie Szuwaśko, który z gąsiorkiem przyczłapał i mówił, że zaraziutko my czego dobrego napijem się i bulionu na kaczych łapach on dla mnie narobi, bo niezdrowo czegoś wyglądam. Snuć to snuł się, i owszem, ale dym. W piekarniku dla mnie przypaliło się.

Ale wracam ja do tematu. Jak my już przepiliśmy po niemałym, to zaraz elokwencja dla mnie uruchomiła się na nowo i wyobraziłem sobie, jak to po usunięciu monopolu państwowego u nas we wiosce działalność gorzelniczo-gastronomniczna rozwija się. Mamula moja w kuchni rozporządza, drewek dokłada, a z rureczek kap, kap, kap... O moiściewy! Na kilka butelek klajstrem nalepia akcyzy na wypadek gdyby posterunkowy Guzik po zapasy łykendowe przylazł. Wychodzi przed chałupę z jeszcze ciepłymi gąsiorkami, a tam tatulo już urzęduje, przechodniom - ale i tym, co specjalnie przyszli - po korzystnych cenach oferuje chleb swojski i kiełbasę, słoninę i boczek z porannego wędzenia. No i mamula podchodzi, z uśmiechem nalewa co kto życzy sobie, a nad furtką na prześcieradle wynglem namazano, że gospoda z koszelewskimi tapasami „U tatula” i że czynne dookoładobowo, i że pukać trzy razy. Mamula nalewa „Nalewkę mamuli, co nastraja, a nie muli”, a wszystkie sąsiady i letniki silnie zadowolone, na siebie przyglądają się jakby dla nich kto na wycieraczce butelkę ratafii podłożył. No to sami powiedzcie, nie piękna wizjonerska wizja? A „Rosy” nic a nic nie tycałem jeszcze dzisiaj!

Pokazuje się, że dzięki naszym jelitom potylicznym to i romantycznie uwzniaślać się można, objawień transtan... srascen... a nu jego, zaraz mi jakie brzydkie słowo wyjdzie... o, wyczmonionych objawień doznając. Odlaboga, żeb to spełniło się!


Żeby nie było, że kręcę albo zakrzywienia rzeczywistości dokonuję, to tutaj, o ło, linkę macie i kto niedowiarkiem urodził się, ciąga niechaj. Ale gdyby oni to przedwcześnie zdjęli, to zrzuta ekranu ja dla was zapodaję. Patrzajcie, nawet ilustrancję akuratną dorobili.

Co miałem rzec, rzekłem, a rzekłszy to, pójdę ja oddalić się, że tak po miastowemu pociągnę. Przeguby od snopowiązałki naoliwować przed nocką muszę, a na gumnie nieodśnieżone.